کاپیتان تیم ملی بسکتبال با ویلچر از هیجان این ورزش می‌گوید
فتانه پورآت، کاپیتان تیم ملی بسکتبال با ویلچر کشورمان، از آن دست بانوانی است که مشکلات و موانع نتوانسته سد راهش باشد. او که ساکن محله رضاشهر است خواستن را برای خودش صرف کرده و به توانستن رسیده است. او با تیم شهرمان چندین دوره مقام اول و دومی کشوری را کسب کرده و از مقام‌های برون‌مرزی‌اش می‌توان به مقام اولی مسابقه‌های انتخابی پاراآسیایی جاکارتا، چهارمی مسابقه‌های پاراآسیایی جارکارتا، دومی در چندین دوره مسابقه‌های آزاد تایلند، پنجمی مسابقه‌های آسیا و اقیانوسیه و... اشاره کرد. البته او در کنار تمام این مقام‌های رنگارنگ تیمی همسری پرتلاش و مادری شایسته برای پسرش است. با پورآت قراری در محل تمرینش گذاشتیم و پای صحبت‌هایش نشستیم.
هیجان ورزش را دوست دارم
فتانه از 13سالگی ورزش را شروع کرده است. او توضیح می‌دهد: در خانواده ما برادر و خواهرم که از من بزرگ‌تر هستند ورزش می‌کنند. با دیدن آن‌ها به ورزش کردن علاقه‌مند شدم. در دوران مدرسه دوست داشتم ورزش کنم، اما معلم‌ها مانع می‌شدند و می‌گفتند برایت آسیب‌دیدگی به همراه می‌آورد. در آن زمان آن‌قدر آگاهی و اطلاعات وجود نداشت که ورزش معلولان هم وجود دارد کما اینکه اگر خانواده‌ام می‌دانستند مرا از سنین پایین‌تر برای ورزش می‌فرستادند. در هر حال سال اول راهنمایی بودم که یکی از دبیرانم به خواهرم گفته بود:«فتانه دختر بااستعدادی است، می‌تواند در ورزش معلولان فرد موفقی شود.» تازه آن زمان بود که خانواده‌ام متوجه شدند که بهزیستی ورزش معلولان دارد و از ورزشکاران حمایت می‌کند.
به نظرم آگا‌ه‌سازی خوبی برای این موضوع در بین خانواده‌های دارای فرد توان‌یاب وجود ندارد. به همین دلیل هر زمان کودکی را می‌بینم به خانواده‌اش می‌گویم که در زمینه ورزشی می‌توانند چه خدماتی را دریافت کنند تا زودتر بتواند سکوهای قهرمانی را به دست بیاورد.
کاپیتان تیم ملی بسکتبال با ویلچر کشورمان ادامه می‌دهد: در میان رشته‌های ورزشی‌ای که معرفی شدند به دوومیدانی علاقه پیدا کردم و چند ماه بعد از تمرینم به مسابقه‌های کشوری اعزام شدم. در این مسابقه‌ها توانستم در سه ماده مدال طلا کسب کنم. این انگیزه‌ام را بیشتر از قبل کرد. مدتی در این رشته تمرین می‌کردم اما در کنارش رشته‌های دیگری مانند کوهنوردی را هم امتحان کردم و توانستم به قله تفتان صعود کنم.
این بانوی موفق ورزشکاردوستانی در آسایشگاه فیاض‌بخش دارد که گاهی برای دیدار آن‌ها می‌رود و همین رفت‌وآمدها سبب آشنایی‌اش با رشته بسکتبال با ویلچر می‌شود. او در این زمینه توضیح می‌دهد: دوستم تمرین داشت و دیرش شده بود از من خواست تا همراهش به سر تمرین بروم. در آنجا با خانم یوسف‌زاده مربی‌شان آشنا شدم و او هنگامی که علاقه‌ام را دید بسیار تشویقم کرد. او مسیر زندگی ورزشی‌ام را عوض کرد. در طول این مدت هم برایم مانند یک مادر دلسوز و مهربان عمل کرده و حتی در برخی مواقع خودش هزینه‌هایم را داده تا بتوانم ورزشم کنم. این مربی هر روز برای تمرین دنبالم می‌آمد و کلی حرفهای امیدوارکننده می‌گفت.
با کمترین امکانات بازی می‌کنیم
پورآت در سال 92به اردوی تیم ملی دعوت می‌شود اما به دلیل اینکه باردار بوده به این اردو نمی‌رود. این بانوی ورزشکار می‌گوید: زمان برگزاری رقابت‌های پاراآسیایی اینچئون منتظر به دنیا آمدن فرزندم یوسف بودم و نتوانستم در اردوهای تیم ملی شرکت کنم. در سالهای بعدی به تیم ملی رفتم و مسابقه‌های قهرمانی آسیا و اقیانوسیه اولین حضور برون‌مرزی‌ام به شمار می‌رود. بعد از آن در مسابقه‌های بسیاری مانند انتخابی پاراآسیایی جاکارتا، مسابقه‌های آزاد تایلند و... شرکت کردم.
کاپیتان تیم ملی بسکتبال با ویلچر کشورمان درباره امکاناتی که دارد، توضیح می‌دهد: در ابتدا امکاناتمان خیلی کم بود، به‌ویژه ویلچرهای خوبی نداشتیم و در مسابقه‌های بین‌المللی در مقابل تیم حریف کم می‌آوردیم، اما با حمایت‌های خوب خانم یوسفی و آسایشگاه فیاض‌بخش در حال حاضر ویلچرهای خوبی در اختیارمان قرار گرفته است. نکته دیگر که باید به آن اشاره کنم، این است که ورزشکاران کشورهای دیگر اول ورزشکار هستند بعد مادر، همسر و...در حالی که ورزشکاران ما خسته از سرکار می‌آیند سرتمرین، گاهی حتی به دلیل کارشان نمی‌توانند در اردوها حاضر شوند یا به دلیل اردوهای زیاد مانند من کارشان را از دست می‌دهند. این ضعف بزرگی برای ورزش ماست که مسئولان از ورزشکاران حرفهای غافل هستند.
وی ادامه می‌دهد: شکر خدا همسری دارم که مشوق اصلی‌ام بوده و همه جا در کنارم است و قوت قلب به من می‌دهد. همان‌طور که اشاره کردم پسر6سالهای دارم و مادرشوهر فداکار و مهربانم کارهایش را عهده‌دار است و این دغدغه را دارد که بتوانم به تمرین‌هایم برسم. حتی هنگامی که در اردوها هستم نمی‌گذارند استرس‌ها یا مشکلات را متوجه بشوم تا بتوانم با فکری آزاد تمرین کنم. از این بابت از مادر شوهرم و همسرم که همه مسئولیت‌‌ها را قبول کرده‌اند تشکر می‌کنم.
در ابتدا امکاناتمان خیلی کم بود، به‌ویژه ویلچرهای خوبی نداشتیم و در مسابقه‌های بین‌المللی در مقابل تیم حریف کم می‌آوردیم، اما با حمایت‌های خوب خانم یوسفی و آسایشگاه فیاض‌بخش در حال حاضر ویلچرهای خوبی در اختیارمان قرار گرفته است
شاید ورزش انفرادی را دنبال کنم
پورآت دو ماهی است که شانس خودش را در رشته تیراندازی محک می‌زند. او علت و انگیزه‌اش را این‌گونه توضیح می‌دهد: هدفم در ورزش تیراندازی سکوی‌های بین‌المللی است. دو نکته وجود دارد اول اینکه باید جا را برای ورزشکاران جوان و تازه‌نفس باز کرد. دوم اینکه بسکتبال با ویلچر با تمام پیشرفت‌هایی که ظرف این چند سال گذشته داشته اگر بخواهیم واقع‌بینانه نگاه کنیم فاصله زیادی با مقام‌های جهانی دارد. از سویی ورزشکاران تمام تلاششان را می‌کنند اما مسئولان امکانات درخور توجهی به آن‌ها نمی‌دهند. هنگامی که به آن‌ها گفتم شاید این ورزش را ترک کنم گفتند مانند تو بسیار هستند. این رفتارهای دلسرد کننده، انگیزه را از آدم می‌گیرد. در حال حاضر فقط خودم را محک می‌زنم شاید ورزش تیراندازی را ادامه بدهم. بسیاری از اطرافیان می‌گویند از اول توان و انرژی‌ات را در رشته‌های انفرادی می‌گذاشتی به طور قطع تاکنون مقام‌های بهتری کسب کرده بودی اما حقیقتش هیجان بسکتبال را دوست دارم و دل کندن از آن برایم سخت است.
اولویت کسب و کار حاج اکبر، کرامت زائران است 
حکایت پنج بازوبند پهلوانی اهدایی به حرم امامرضا(ع) 