دلتنگیهایش برای دیدار خانواده، او را 45 روز بعد از حضور در محل خدمت سربازی بهسمت خانه کشاند و حالا فرزندانش چندروزی است که دلتنگ دیدار پدر هستند. استاد علی باغبانباشی، اسطوره دوومیدانی نهتنها خراسان بلکه کشور، حالا دیگر چهره در نقاب خاک کشیده و در نودوهفتسالگی به سبب کهولت سن و بیماری، دار فانی را وداع گفته است؛ خبر کوتاه و تلخی که فقط جامعه دوومیدانی کشور را در بهت و حسرت فرو نبرد و جامعه ورزش را متأثر کرد.
مردی که استقامت در زندگی را از فلسفه ماراتن یاد گرفته بود و شاید بهخاطر همین بود که در طول عمر نزدیک به یکقرنش همواره با تنی سالم و استوار ایستاده و زندگی میکرد. زندگی مرحوم علی باغبانباشی سرشار از خاطرات ریزودرشت و گفتهها و ناگفتههایی است که مرور و بازخوانیاش خالی از لطف نیست. آنچه در ادامه از نظر خواهید گذراند، چند فرازی از زندگی مردی است که استقامت را نهتنها با دویدن در پهنای دههزارکیلومتری و افتخارآفرینی، بلکه با استواری در سالمزیستن، معنا کرد.
این را وقتی هنوز گرد پیری به روحش ننشسته بود، می گفت: بچه که بودم، توی محله پاچنار طرقبه، گاهی شیطنتم می گرفت و کوزه دست بچه ها را می انداختم و پا به فرار می گذاشتم. دیگر هر جا کوزه شکسته ای بود، می گفتند کار علی است. علی باغبانباشی از آن بچه های پُر شر و شوری بود که از همان کودکی خوب می دوید؛ دویدن هایی که اعجاب انگیز بود، اما کسی حواسش به کشف یک استعداد ناب نبود تا اینکه آن اتفاق افتاد؛ اتفاقی که مسیر زندگی علی را تغییر داد.
خدمت سربازی که آن روزها اجباری نامیده می شد، علی را مرد کرد. فرمانده، شیرین ترین جریمه را به پسری داد که از سر دلتنگی خانه و خانواده، پادگان را ترک کرده بود. علی و 4 همراهش به خط شدند تا دور پادگان به مسافت 1000 متر را 4 بار بدوند؛ جریمه ای که همراهانش را از نای انداخت و او را از تکاپو نینداخت.
فرمانده چشم هایش را می مالد. کلاه از سر برمی دارد و دستی به سرش می کشد. همه منتظرند تا غرش و فریادش را دوباره بشنوند، اما او این بار دقیق به چهره علی خیره می ماند.
این بار از او آرام تر می پرسد: یعنی تو الان 4 دور را زدی؟ و علی پُر صلابت تر از قبل و بدون آنکه نشانی از خستگی در صورتش باشد، می گوید: بله قربان .
فرمانده هنگ، این بار واقعا هنگ می کند. بهتی که از سر خوش روزگار برای علی با یک تصمیم بزرگ همراه می شود. فرمانده می گوید: برو خودت را برای مسابقات آماده کن پسر... .
خاطره پادگان را که تعریف می کند، چند دقیقه ای چشمانش راه می کشد. آن روز استاد علی باغبانباشی در خانه اش میزبانمان بود. خاطرات را کم و زیاد به یاد می آورد، اما هر کدام را که به زبان می آورد، چند دقیقه ای چشمانش به تاریخ راه می کشید تا با سؤال بعدی ما به خود بیاید. هنوز تصویر آخرین گام های استوار استاد با آن عصا که زیر دستش حقیر می نمود، توی ذهنمان است؛ تصویر آخرین گفت وگوی استاد با شهرآرا ورزشی.
اولین و تنها مشعل دار بازی های آسیایی 1974 تهران بارها داستان حضورش در سعدآباد و اولین دویدن های رسمی اش که رکوردها را جا به جا کرد
اولین و تنها مشعل دار بازی های آسیایی 1974 تهران بارها داستان حضورش در سعدآباد و اولین دویدن های رسمی اش که رکوردها را جا به جا کرد، تعریف کرده است؛ اما با وجود این هیچ وقت هیچ کس از شنیدنش سیر نمی شود، چرا که یک دنیا افتخار و احترام، پشتش نهفته است.
استاد یک راست از پادگان به سعدآباد می رود و در مسابقه ای که حتی لباس و کفش هم نداشت، رکورد استاد مرحوم محمدرضا صابری را می شکند و بعد عازم امجدیه می شود؛ رقابت های قهرمانی کشور که عیار واقعی او را به تاریخ نشان می دهد. این بار عزیز منفرد بود که رکوردش دستخوش نبوغ و استعداد شگفت انگیز علی باغبانباشی شد. این آغاز راه آسیایی او بود... .
استاد مرحوم علی باغبانباشی یک خاطره معروف دارد؛ خاطره ای که بارها تکرار می کند و هر بار بغض امیل زاتوپک ، قهرمان جهان، در آن به بهترین شکل تصویر می شود. باغبانباشی در رقابت های قهرمانی جهان و در مبارزه با قهرمان افسانه ای دو ی ماراتن، امیل زاتوپک ایتالیایی، موفق به شکستن رکورد او می شود.
هنوز جمله زاتوپک در گوش ورزش دوستان ایرانی که بارها از زبان مرحوم باغبانباشی بیان شده است، می پیچد: «حالا تو قهرمان جهان هستی»؛ اما فتح های بزرگ تر علی باغبانباشی، قهرمانی دوی 5000 متر بازی های آسیایی 1951 دهلی و نایب قهرمان رقابت های آسیایی 10هزار متر 1958توکیو است؛ جایی که اسطوره، نامش را در سطح آسیا بر سر زبان ها انداخت.
مرحوم علی باغبانباشی چند بار در سال های اخیر کارش به بیمارستان کشیده بود، اما هر بار اسطوره از جدال با مرگ سربلند بیرون آمده بود تا اینکه بار آخر هفته گذشته کار استاد به بیمارستان کشید. کهولت سن و بیماری، امانش را بریده بود؛ اما علی باغبانباشی مرد روزهای سخت بود.
آخرین ویدئوها از حضور این اسطوره تمام نشدنی دنیای دوومیدانی نشان می دهد مرحوم باغبانباشی تا لحظه آخر درست شبیه تمام استواری های دوندگان ماراتن، استقامت کرد. استاد علی باغبانباشی سرانجام در نخستین روزهای آبان 1400 دار فانی را وداع گفت تا روی سنگ قبرش این چنین ثبت شود: آغاز، 15 شهریور؛ پایان، 6 آبان 1400.