استعدادیاب هیئت وزنه‌برداری کشفم کرد!

«سید مهدی امیرسیدیان» 17سال دارد و از کودکی ورزش را شروع کرده است. در حال حاضر عضو تیم ملی وزنه‌برداری نوجوانان است. مدال‌ها و افتخارهای زیادی را تاکنون به دست آورده است. آن‌قدر زیاد که برخی را نمی‌داند کدام سال و در کدام مسابقه بوده است. با خنده می‌گوید بنویسید: تا دلتان بخواهد قهرمانی، نایب قهرمانی و سومی کشور، استان و مسابقه‌های دانش‌آموزی و قهرمانی بزرگسالان شرق کشور را دارم.

فوتبال را به‌خاطر وزنه‌برداری کنار گذاشتم

سید مهدی دانش‌آموز سال یازدهم ساکن خیابان فدائیان اسلام است. حدود 10سال است ورزش می‌کند و 4سال آن به‌طور حرفه‌ای بوده است. پدرش در دوره‌‌ای به‌طور حرفه‌ای ورزش فوتبال را دنبال می‌کرده و به همین دلیل مشوق اصلی پسرش هم بوده است. خود مهدی می‌گوید: پدرم از پنج‌سالگی در کلاس‌های تکواندو ثبت‌نامم کرد. 

البته خودم هم فوتبال را مانند همه پسرها دوست داشتم. یک روز بعد از تمرین، پدرم گفت، مهدی بیا تمرین‌های وزنه‌برداری را ببینیم. از شانس خوبم استعدادیاب هیئت وزنه‌برداری آن روز در تمرین حاضر بود. او به سمت ما آمد و گفت بیا از تو تست بگیرم.

سال 1398به اردوی تیم ملی تهران دعوت شدم. رکوردهای بسیار خوبی داشتم و امید المپیک بودم، اما آسیب‌دیدگی کهنه‌ای که داشتم نرفتم

 بعد هم به پدرم گفت استایل پسرت برای تمرین وزنه‌برداری مناسب است و تشویقم کرد که در این رشته تمرین کنم. با آنکه بسیاری از اطرافیان می‌گفتند وزنه‌برداری از سن کم سبب کوتاه قدی‌ام می‌شود، اما پدرم مخالف بود. از آن‌زمان به بعد فوتبال را کنار گذاشتم و با جدیت بیشتری وزنه‌برداری را تمرین کردم.

او ادامه می‌دهد: در کنار درسم تمرین می‌کردم در 13سالگی عضو تیم وزنه‌برداری نونهالان خراسان رضوی بودم و در مسابقه‌ها شرکت می‌کردم.

امیرسیدیان بیان می‌کند: سال 1398به اردوی تیم ملی تهران دعوت شدم. رکوردهای بسیار خوبی داشتم و امید المپیک بودم، اما آسیب‌دیدگی کهنه‌ای که داشتم سبب شد تا نتوانم همراه تیم ملی به مسابقه‌ها اعزام شوم. به زودی قرار است عمل جراحی روی کتفم انجام شود تا بتوانم در سایر مسابقه‌های بین‌المللی شرکت کنم.

غرور آفت ورزشکار است

این قهرمان وزنه‌برداری می‌افزاید: با آنکه به المپیک نرسیدم، اما به خودم قول دادم تا سه مدال المپیک نگیرم از وزنه‌برداری دست برندارم. هنوز اول راهم و تا رسیدن به سکوی قهرمانی راه دارم. می‌خواهم مربیگری را شروع کنم.

او می‌گوید: یکی از مشکل‌هایی که امروزه در ورزش حرفه‌ای وجود دارد دوپینگ است. می‌بینم که برخی نوجوانان و جوانان می‌خواهند از راه میان‌بر و اشتباه برای رسیدن به هدفشان استفاده کنند.

مهدی ادامه می‌دهد: ورزش قهرمانی هزینه دارد. هزینه مکمل‌های غذایی و هزینه تمرین و مربی، هزینه خوراک. اگر ورزشکاری از طرف خانواده حمایت مالی نشود، به سمت دوپینگ می‌رود تا بتواند جای خالی آنچه ندارد را تأمین کند.

این قهرمان نوجوان محله ما می‌گوید: یکی دیگر از آفت‌ها برای ورزشکار غرور است. معتقدم اگر رکوردی بزنم بالأخره دیر یا زود کسی این رکورد را می‌شکند، پس غرور به مقام و رکورد، پوشالی است. بسیاری از اطرافیانم درون‌گرایی و خجالتی بودنم را پای غرورم می‌گذارند. در صورتی که این‌طور نیست و من از این حس دوری می‌کنم.