کاراته‌کار هشت‌ساله محله الهیه در اردوی تیم‌ملی
پدر مشوق اصلی پسرش می‌شود. وقتی مجتبی 6ساله بوده، در همسایگی آن‌ها باشگاه ورزشی تأسیس می‌شود و او با تشویق‌های پدر الفبای ورزش رزمی کاراته را در همین باشگاه کوچک و جمع‌وجور محلی می‌آموزد.
مجتبی پورغلام آن‌قدر در کاراته زبده و آب‌دیده می‌شود که در همان سن کم وقتی پا به میدان مسابقات می‌گذارد، بیشتر حریفانش را در همان راند اول ناک می‌کند و در نهایت هم سر از اردوی تیم ملی درمی‌آورد، او حالا در هشت‌سالگی به درخشیدن در پیراهن ملی و قهرمانی در المپیک می‌اندیشد.
عاشق مبارزه
مجتبی کوچک‌تر که بوده پسر بازیگوش و پرشر و شور خانواده بوده و از دیوار راست بالا می‌رفته است. پدرش (علی پورغلام) که خود از قهرمانان سابق کاراته مشهد به حساب می‌آید، وقتی این انرژی و استعداد را در فرزندش می‌بیند، تصمیم می‌گیرد تا او را به همراه خواهرش فاطمه که او هم از قهرمانان ملی کاراته است، به باشگاه بفرستد. همین می‌شود که او در شش سالگی برای اولین‌بار پا به باشگاه رزمی‌کاران می‌گذارد و از همان روز اول به ورزش رزمی علاقه‌مند می‌شود.
خودش با زبان کودکانه‌اش روزهای اول را این‌طور تعریف می‌کند: مبارزه‌کردن را خیلی دوست دارم. دلم می‌خواهد شب و روز مبارزه کنم. وقتی آمدم اینجا و مبارزه بچه‌ها را دیدم خیلی خوشحال شدم. از آن روز به بعد هر روز منتظر بودم تا عصر شود و به باشگاه بیایم.
طعم شیرین اولین قهرمانی
مجتبی به‌دلیل همین سخت‌کوشی در هشت‌سالگی صاحب پنج مدال قهرمانی است. حکم‌هایی که نخستین آن‌ها به تابستان سال گذشته و کسب مدال طلای مسابقات استانی برمی‌گردد.
دلم می‌خواهد لباس تیم ملی را بر تن کنم، در مسابقات المپیک و جهانی شرکت کنم و بتوانم پرچم ایران را بالا ببرم
ورزشکار محله الهیه می‌گوید: این عنوان انگیزه زیادی به من بخشید، به‌طوری که با شدت‌بخشیدن به تمریناتم، موفق به کسب مقام‌های متعددی شدم. امسال دوبار در مسابقات کشوری حضور داشتم، بار اول در مسابقات کشوری سبک کن‌شین‌کان کاراته که در استان آذربایجان شرقی برگزار می‌شد حاضر شدم و در وزن منفی 20کیلوگرم، مدال طلای رشته کمیته(مبارزه) را به دست آوردم، بعد از آن هم به رقابت‌های کشوری سبک کیوکوشین کاراته دعوت شدم و این بار در رشته کاتا(حرکات نمایشی) مدال طلا گرفتم.
آرزو دارم ملی‌پوش شوم
روزی یک ساعت و نیم تمرین می‌کند و تا به امروز هیچ وقت تمریناتش را متوقف نکرده است. دوره‌ای هم که باشگاه به دلیل شیوع کرونا تعطیل بوده برنامه‌هایش را در خانه ادامه می‌داده است تا به قول خودش همیشه روی فرم بماند و از ورزش دور نباشد. مجتبی یکی از دلایل پرانگیزه‌بودنش را استادش می‌داند. استاد فرهاد بیدخام که مهم‌ترین پشتیبان و حامی مجتبی است، بر گردنش حق زیادی دارد.
از او درباره اهداف و انگیزه‌هایش که می‌پرسم پاسخ می‌دهد: امسال بعد از درخشش در مسابقات قهرمانی کشور در تهران به اردوی آماده‌سازی تیم ملی دعوت شدم، دلم می‌خواهد لباس تیم ملی را بر تن کنم، در مسابقات المپیک و جهانی شرکت کنم و بتوانم پرچم ایران را بالا ببرم.
نجات یک کلاسچهارمی 
آیین ۵۰۰ ساله خطبهخوانی حرم رضوی ثبت ملی شد 