نوجوان توان‌یاب محله فارغ‌التحصیلان نایب قهرمان آسیاست
نجابتی بر صورتش نقش می‌بندد. سرش را بالا می‌گیرد و با لبخند می‌گوید: دست مادرم را می‌بوسم که نگذاشت خانه‌نشین شوم. اردلان که چندی پیش بر سکوی نایب قهرمانی آسیا در رشته پرتاب نیزه معلولان ایستاده، تمام موفقیت‌هایش را مدیون مادرش می‌داند که او را به سمت ورزش سوق داده است.
با اصرار مادرم ورزش را شروع کردم
اردلان حسین‌زاده معلولیت مادرزادی دارد و نیمه راست بدنش با کم‌توانی عضلانی روبه‌روست. ساکن محله فارغ‌التحصیلان است و در کلاس دوازدهم درس می‌خواند. هفت سال پیش زمانی که کلاس پنجم بود، هیچ علاقه‌ای به ورزش و فعالیت‌های اجتماعی از خودش نشان نمی‌داد. مادرش کنار مشکلات و پیچ و خم‌های زندگی، می‌دانست باید به هر طریقی هست او را وارد اجتماع کند تا به‌دلیل معلولیت منزوی نشود.
برای همین آن‌قدر اصرار کرد که به‌دلیل پافشاری او اردلان در کلاس شنا ثبت‌نام کرد. مدتی نگذشت که دو مدال استانی آورد و طعم شیرین این مدال‌ها، شوق پیشرفت را در او برانگیخت بعد با حمایت تمام نشدنی مادرش ورزش را ادامه داد.
مربی‌ام سرنوشت ورزشی‌ام را تغییر داد
اردلان یادی از مربی‌اش مهدی ضیایی می‌کند و می‌گوید: خدا عمرش دهد، او تشخیص داد که جثه بدنی من برای دو ومیدانی و پرتاب نیزه و وزنه بهتر است برای همین من را به آقای محمدرضا صحراگرد معرفی کرد که از آن‌زمان تا الان مربی‌ام است و با این آشنایی سرنوشت ورزشی‌ام عوض شد.
او ابتدا پرتاب نیزه را تمرین می‌کند اما پس از مدتی احساس می‌کند در پرتاب وزنه می‌تواند موفق‌تر باشد برای همین تمریناتش را در این رشته ادامه می‌دهد.
وقتی برای دریافت مدال نقره، اسم او را صدا می‌زنند، به روی سکو می‌رود و زیباترین خاطره‌اش رقم می‌خورد
اردلان در این مدت چندین مدال کسب کرده که آن‌ها را این‌گونه بیان می‌کند: سال94 در مسابقات پرتاب وزنه قهرمانی کشور در رده سنی بزرگسالان مدال برنز را کسب کردم. سال بعد، در مسابقات پرتاب وزنه قهرمانی کشور در رده سنی بزرگسالان، مدال نقره را به دست آوردم و سال‌های 95 و 96 در مسابقات پرتاب وزنه مدال نقره رده سنی جوانان را برگردنم آویختند. سال 98 هم در مسابقات قهرمانی کشوری پرتاب نیزه مدال برنز جوانان را به دست آوردم.
زیباترین خاطره
او از تیرماه سال گذشته شرایط ورود به تیم ملی را پیدا می‌کند و پس از یک اردوی شش‌ماهه برای شرکت در مسابقات آسیایی، عازم کشور بحرین می‌شود و وقتی برای دریافت مدال نقره، اسم او را صدا می‌زنند، به روی سکو می‌رود و زیباترین خاطره‌اش رقم می‌خورد.
او اکنون خودش را برای مسابقات آسیایی بزرگسالان که 9ماه دیگر برگزار می‌شود آماده می‌کند و هدف بعدی‌اش کسب مقام در المپیک 2024 پاریس است. گرچه اردلان با حمایت‌های بسیار مادرش، هانیه عرب‌شاهی و دایی امیرش محدودیت‌های معلولیت را پشت سر گذاشته است اما دلگیر است از مسئولان که به ورزش معلولان و جانبازان اهمیت نمی‌دهند و موفقیت‌های این‌ها را که زحمات بیشتری می‌کشند، نمی‌بینند.
حسینیه بجستانیهای مشهد سرپناه زائران مستمند 
بلالِ اذانگویم نیامد 