پیشرفت در کاراته با سخت‌ترین شرایط
محمدجواد قدرتی را اهالی ورزش شهرک طرق به‌خوبی می‌شناسند. او نوجوانی شانزده‌ساله است که این روزها حسابی برای کسب مقام‌های رنگارنگ استانی و کشوری در حال تمرین است. قدرتی ورزش را ابتدا برای تفریح و سرگرمی شروع کرد اما بعد از مدتی این حس تبدیل به حس رقابت و کسب مقام شد.
او درحال حاضر به‌طور حرفه‌ای تمرین می‌کند. محمدجواد جودو و شنا را هم امتحان کرده، اما در نهایت ورزش کاراته بوده که به دلش نشسته و آن را ادامه داده است. همچنین در مسابقات دانش‌آموزی اذان‌گویی در سال1401 توانسته جزو پنج نفر برتر کشور شود.
با رفتن مربی، باشگاه تعطیل شد
وقتی صحبت از شروع ورزش محمدجواد می‌شود، او به سال‌های کودکی‌اش زمانی که 10سال بیشتر نداشته است اشاره می‌کند. در آن‌زمان همراه پسرخاله‌اش که جودو تمرین می‌کرده به باشگاه می‌رود و تمرین در این رشته ورزشی را شروع می‌کند. قدرتی می‌گوید: «تا کمربند بنفش در این رشته پیش رفتم و در مسابقات استانی سال95مقام سوم را کسب کردم.»
متأسفانه رفت‌وآمد برای مربی سخت بوده، زیرا از محله دیگری به طرق می‌آمده است، بنابراین با رفتن مربی باشگاه هم تعطیل می‌شود و قدرتی دیگر به‌سراغ تمرین نمی‌رود. او می‌گوید: «نه‌تنها این مربی بلکه هر مربی دیگری هم که می‌آید زیاد برای ادامه کار مشتاق نیست، زیرا مسافت زیاد است و بعد از مدتی با آنکه شاگردان به ورزش علاقه‌مند شده‌اند آن‌ها را رها می‌کند.»
کاراته شروع جدیدی برای ورزش
مدتی ورزش و باشگاه رفتن برای این نوجوان طرقی کم‌رنگ می‌شود تا اینکه دوستان و هم‌کلاسی‌هایش او را با ورزش کاراته آشنا می‌کنند. او می‌گوید: کاراته که کار کردم دیدم شباهت‌هایی به جودو دارد. همین شد که به‌طور حرفه‌ای این ورزش را دنبال کردم. او در این مدت توانسته مقام سوم استان سال96، مقام سوم استان در سال97 و مقام اول استان در سبک سوکیوکوشین سال97 را به دست آورد.
از سمپاد تا دبیرستان طرق
قدرتی در سال تحصیلی‌ای که گذشت بیشتر تمرکزش را روی ورزش گذاشت و این موضوع سبب افت تحصیلی‌اش شد. می‌گوید: جزو دانش‌آموزان سمپاد بودم و از نظر درسی وضعیت خوبی داشتم. اما با زیاد شدن تمرینات ورزشی برای مسابقات کشوری، توجهم به درس کمتر شد. به‌دلیل اینکه مدارس سمپاد شرط معدل داشتند و من نتوانستم این حد را به دست بیاورم، مجبور شدم امسال به دبیرستان طرق بیایم و همین‌جا ثبت‌نام کنم.
او می‌گوید: مسئولان کمترین امکانات را به اینجا اختصاص می‌دهند. حتی تا همین دو سال قبل باشگاه ما موکت بود و تاتامی نداشتیم. در کنار همه کمبودها، محمدجواد دلش به مربی دلسوزش خوش است و درباره او می‌گوید: هزینه‌های ورزش حرفه‌ای زیاد است و ما هم خانواده کشاورزیم و توانایی پرداخت هزینه‌ها را نداریم اما مربی‌ام کمکم می‌کند تا بتوانم ورزشم را ادامه بدهم.
دغدغه‌های پزشکی آیلین 
خاطرات آخرین آسیابان محله آبکوه 