شهید معین قدمیاری، جوان دهه هشتادی که مدافع وطن شد

معین متولد 1382 و فرزند اول خانواده ای پنج نفره بود. او پس از اخذ دیپلم فنی راهی خدمت سربازی شد. دوره آموزشی اش را در پادگان محمد رسول ا...(ص) بیرجند به پایان رساند ، سپس برای ادامه خدمت به هنگ مرزی زابل منتقل شد؛ جایی که حداقل میان نظامیان و سربازان وظیفه، به ناامنی و درگیری و تقدیم شهدای بسیار شناخته شده است. با این حال معین خم به ابرو نیاورد و بدون هیچ گلایه ای حتی به خانواده، مشغول خدمت شد تا اینکه سحرگاه چهارشنبه 16آذر در برجک نگهبانی مرز به دست اشرار به شهادت رسید.

حرف هایی که به واقعیت پیوست

به گفته خانواده، حداقل در این چهارماه خدمت، حرف «شهادت» از زبان معین نمی افتاد و مدام با اطرافیان درباره اش حرف می زد اما هیچ کس جز خودش آن را جدی نمی گرفت.

 در این میان حتی مادر ناخودآگاه برای شهادتش دعا می کرد؛ «سه چهار روز قبل از شهادتش که به حرم امام رضا(ع) مشرف شده بودم برای حاجت روایی پسرم نماز حاجت خواندم و خواستم به هر حاجتی که دارد برسد.» گویا مادر یادش نبود که معین قبلا در دفتر خاطراتش نوشته بود: «به سیستان می روم؛ شاید نیایم.» و حاجتش، شهادت بوده است و بس.

پدر هم این اواخر که معین و دوست صمیمی اش، علی، با هم عازم خدمت بودند، گفته بود: «خیابان ما اسم مشخصی ندارد؛ ببینم از شما دوتا یک نفرتان شهید و مایه افتخار محله می شود؟» دوستش پاسخ داده بود: «معین در اولویت است.» و  پدر گفته بود: «برای ما فرقی ندارد هر کدام که باشید.» اما شاید باورش نمی شد که این ها واقعا اتفاق بیفتد.

سخت است که جنایت های اشرار را می بینم و کاری از دستم بر نمی آید

مادر شهید که شاید از جوان ترین مادران شهداست، صدایش گرفته و به سختی صحبت می کند؛ «دوره آموزشی اش که تمام شد، چندروزی به مرخصی آمد. بعد از آن هم تقریبا هر پنجاه روز می آمد؛ آخرین مرخصی اش در مهرماه بود و این روزها برای دیدار دوباره اش لحظه شماری می کردیم اما جنازه اش برگشت. 

در مرخصی ها اوایل کمی از شرایط خدمت می گفت اما وقتی دید ناراحت می شوم و غصه می خورم، دیگر نگفت. همان اوایل از  وحشیگری و بی شرفی داعش سخن می گفت و اشک می ریخت؛ می گفت: مادر! آتش می گیرم؛ خیلی سخت است که این جنایت ها را می بینم و کاری از دستم بر نمی آید؛ دوست دارم جانم را بدهم اما ناموسمان درامان باشد.»

معین کجایی؟

خانم قدمیاری، ارادت خاص به اسلام و رهبر انقلاب، شجاعت و اخلاق و ادب را از ویژگی های بارز شهید معرفی می کند و می گوید: از کودکی به کلاس قرآن می رفت. بعدها هم در کنار درس، کمک دست پدرش بود، به حدی که اصلا نمی گذاشت پدرش از او کمک بخواهد. از هفت هشت سالگی وقتی از مدرسه برمی گشت، سریع کتاب و دفترش را دم در می گذاشت و می رفت طبقه بالا که پدرش بنّایی می کرد. ناهار را هم با پدرش می خورد. یک بار که همسرم حین کار، دست تنها بود، ناخودآگاه صدا زد «معین کجایی؟». 

وقتی معین در سربازی بود و تلفن زد، برایش گفتم که چقدر جایش کنار پدرش خالی است. معین گفت «به پدر بگو غصه نخورد؛ در زمستان کار نکند چون مریض می شود. می گویند دو ماه دیگر به نیشابور یا سرخس منتقل می شوم و می توانم بیشتر به شما سر بزنم و کمکتان کنم.»

به شهادت معینم افتخار می کنم

صحبت به اینجا که می رسد، مادر شهید دوباره رشته کلام را به دست می گیرد؛ «آخرین بار که می خواست برود، عکسی دست ما داشت. گفت آن را چاپ کنیم ولی نگفت برای چه. بعد هم با گوشی من چند عکس گرفت و رفت. از شهادتش نه تنها ناراحت نیستم، بلکه افتخار می کنم. فقط دوری اش برایم سخت است و دوست داشتم یک بار دیگر می توانستم پسرم را ببینم.»

اگر شهید شدم، گریه نکن

متین، برادر ده ساله شهید، با بغض و اشک او را این گونه معرفی می کند: مرا خیلی دوست داشت. با هم زیاد بیرون می رفتیم و برایم خرید می کرد. هر بار هم به مرخصی می آمد، برایم هدیه می آورد. یک بار که با هم به استخر رفته بودیم، ضمن آموزش شنا به من گفت «داداش! قَسمت می دهم اگر شهید شدم گریه نکنی که روحم آزرده خواهد شد.»

اگر شهید شدم، حواست به خانواده ام باشد

امیر رحمانی، از دوستان صمیمی و پسر دخترعموی شهید که اواخر خدمتش با حضور شهید در مرز زابل هم زمان شده بود، درباره خاطرات مشترکشان می گوید: با اینکه یک جا خدمت می کردیم، چون معین در یگان تکاوری بود، اجازه ملاقات نمی دادند. بالاخره یک شب پیشش رفتم و تا صبح صحبت کردیم.

 پرسید این مدت که اینجا بوده ام، نترسیده ام. گفتم جایی که خدا باشد، اصلا ترسی نیست؛ ما آمده ایم که از ناموس و خاکمان دفاع کنیم. رد شدن اشرار از این برجک یعنی رسیدنشان به 80میلیون هم وطن. من در عملیات های بسیاری حضور داشتم، اما تیرهایی که به سمتمان می آمد، تا خدا نمی خواست به ما نمی خورد. به چشم خود می دیدیم که تیرها تا چندمتری ما می آیند اما اصابت نمی کنند و با فاصله کمی منحرف می شوند. معین در جوابم گفت «امیر! من ترسی ندارم و می خواهم مثل تو مدافع وطنم باشم.»

 آخرین بار هم که از مرخصی به زابل برمی گشت، گفتم «برو ان شاءا... شهید می شوی.» گفت «لیاقت ندارم اما اگر شهید شدم، حواست به خانواده ام باشد.»

بعد هم تأکید می کند: معین تمام نشده و هنوز برای ما زنده است. دشمنان اسلام و ایران بدانند با کشتن او ما تمام نمی شویم، بلکه بیشتر می شویم. اگر لازم باشد و رهبر معظم انقلاب امر کنند، با پای برهنه به مرزها می رویم و دفاع می کنیم.

پسرم بالاخره درجه دار شد

حسین قدمیاری، پدر شهید که اصالتا اهل زبرخان نیشابور اما بیست سال ساکن منطقه طبرسی شمالی و سنگ کار است، با همه سنگینی این داغ برایش، لبریز و مشتاق صحبت درباره فرزند ارشدش است و در ادامه صحبت همسرش می گوید: کارم آزاد است. زیاد سختی کشیده ام. 

خیلی دوست داشتم که حداقل یکی از فرزندانم نظامی و درجه دار شود و با نقش آفرینی در تأمین امنیت کشور، برای خانواده افتخارآفرین باشد، اما همسرم مخالفت می کرد، چون معین آسم خفیفی داشت. با خودمان گفتیم پس پسر دوم را به نظام می فرستیم، اما قبل از آن، معین بیشترین درجه ها را از آن خود و ما را سرافراز کرده است.

بزرگ تر از سنش رفتار می کرد

او درباره اخلاق و رفتار شهید می گوید: رشد کردن و استفاده خوب از لحظات عمر برایش مهم بود؛ به همین دلیل رشته تراش کاری را انتخاب کرد که هم هنر باشد، هم فن و شغل و هم ادامه تحصیل. عازم خدمت که شد، گفت «وقتی خدمتم تمام شد، یا درسم را ادامه می دهم یا در همان رشته خودم شاغل می شوم.»

 با اینکه معین در کنار من، یک سنگ کار حرفه ای شده بود، به او گفتم نمی خواهم مثل من در شغلی خطرناک کار کند. درک و فهمش خیلی بیش از سنش بود. آن قدر با مرام و بامعرفت بود که پسرها و دخترهای فامیل را «برادر» و «خواهر» صدا می زد. بسیار صبور بود و از بی احترامی ها با اینکه توان مقابله به مثل داشت، می گذشت. 

گاهی که دلیلش را می پرسیدم، می گفت «طرف ناراحت بوده است و یک چیزی گفته؛ مهم نیست.» یا اینکه «اگر جوابش را می دادم بدتر می شد؛ گذاشتم خودش بفهمد.» به همین نسبت، احترام بزرگ ترها و ما والدینش را نیز بسیار رعایت می کرد؛ هیچ گاه نشد که دعوایش کنم و در رویم بایستد و جوابم را بدهد یا اعتراض کند.

پدرش را بدهکار خود کرد

پدر شهید ادامه می دهد: از همان بچگی، اهل حساب و کتاب بود و به جای ولخرجی، خیلی قناعت و از خودگذشتگی داشت. از هفت هشت سالگی با من سر کار می آمد روی داربست؛ می گفتم «برو پایین خطرناک است.» 

می گفت «می خواهم باشم و کار را یاد بگیرم.» یک روز که مشغول کار بودیم، دیدم کاغذ و خودکار برداشته و حساب کرده که از صبح چند متر سنگ کار کرده ایم و هزینه ها و خالص درآمدمان چقدر شده است، در حالی که خود من اصلا این کار را نکرده بودم. 

همچنین چهار پنج سال پیش، برایش چند بره گرفته بودم تا بزرگشان کند و در آینده با فروششان بتواند برای خودش خودرویی بخرد اما از یک طرف غذای دام گران شد و از طرف دیگر، معین به سربازی رفت؛ ناگزیر بره هایش را فروخت و برای مادرش گردنبندی طلا خرید و گفت «این گردنت باشد تا از سربازی برگردم و ماشین بخرم و شما را هر جا که خواستید، ببرم. با این کار، پدرش را بدهکار خود کرد.»

آقای قدمیاری در ادامه به نمونه هایی از قناعت و چشم سیری شهید اشاره می کند و می افزاید: چند بار دیدم پول توجیبی ده بیست هزار تومانی را مدت ها در جیبش دارد. تا همین اواخر برای اینکه پول توجیبی ام را بپذیرد، التماسش می کردم؛ روز قبل از شهادت، با مادرش تماس گرفت و به رسم همه وقت هایی که پول لازم داشت اما نگران بود مبادا دستم خالی باشد و خجالت زده شوم، پرسید «آیا بابا دستش تنگ نیست که درخواست پول کنم؟» 

مادرش گفت «نه، این چه حرفی است!» بعد هم گوشی را داد به من. پرسیدم «بابا! حالت خوب است؟ سخت نمی گذرد؟» گفت «تنها سختی اش این است که از شدت سرما استخوان هایم می سوزد. اگر برایتان ممکن است، کمی پول برایم واریز کنید تا لباس گرم بخرم.» فقط 300 هزار تومان خواست! به او گفتم که با این پول، چیزی نمی شود خرید. گفت: «بیشتر از این لازم ندارم؛ آخر ماه حقوقمان را می ریزند و همان را استفاده می کنم.» گفتم «در مسیر رفت و برگشت مرخصی، باید غذا بگیری؛ پول لازمت می شود.» معین گفت که با کیک و آبمیوه هم سیر می شود.

پدر در آستانه خدمت سربازی معین، با شوق و ذوق، شروع به ساخت طبقه بالای خانه برای او می کند که برخلاف طبقه پایین، دوخوابه است اما معین می گوید «اگر داماد شوم، واحد پایین که یک هال و اتاق دارد، برایم مناسب است. طبقه بالا را خودتان ساکن شوید که راحت تر باشید. قالی های خانه را که کهنه شده است، عوض کنید تا مادر خجالت نکشد.»

آقای قدمیاری درباره محل خدمت پسرش می گوید: وقتی به زابل رفت، اولین بار که تماس گرفت و گفت محل خدمتش در هنگ مرزی تعیین شده است، گفتم نکند یک وقت ترسیده است و می خواهد برگردد. به همین دلیل با اینکه می دانستم آنجا حداقل 50 درصد احتمال شهادت وجود دارد، گفتم «پسرم! خاک وطن که نباید دست بیگانه بیفتد و امنیت ناموسمان، دو امر مهم هستند که با حضور شما حفظ و حراست می شوند؛ اگر بیایی این ها از دست می رود.» 

اما دیدم می گوید «من گلایه ای ندارم؛ فقط خواستم خبر بدهم کجا هستم تا نگران نشوید.» اگر خدمتش را ادامه نمی داد و بر می گشت، ناراحت می شدم؛ چون خدمتش به جامعه را رها کرده بود. اینکه می گویند شهادت فیض بزرگی است که نصیب هر کسی نمی شود، کاملا درست است؛ چون چند نفر از اقوام، پیش از معین در همان منطقه خدمت کردند اما صحیح و سالم برگشتند.

خودم و فرزندانم فدایی وطن هستیم

در ادامه تأکید می کند: حتما بنویسید کسانی که فکر می کنند اشک مرا درآورده اند و پشیمان شده ام، اشتباه می کنند؛ بعد از چهلم حتما به دنبال قاتلان پسرم می روم و نمی گذارم خونش پایمال شود.

 پسر دیگرم هم اگر در همان منطقه خدمت کند، مانعش نمی شوم؛ خودم و فرزندانم فدایی وطن هستیم؛ عموی شهید هم جانباز شیمیایی جنگ تحمیلی است. تصور نکنند اینکه فرزندان ما را می کشند، مقاومت ما می شکند؛ نه، بلکه این خون ها هشتاد میلیون ایرانی را بیشتر به خروش می آورد. ما هرگز از مسئولیت شانه خالی نمی کنیم که هر ناکسی به کشورمان چپ نگاه کند.

از سختی ها و خطرات چیزی نمی گفت

به گفته پدر شهید، معین در چهار ماهی که در مرز زابل خدمت می کرد، خیلی حرف ها را به خانواده نمی گفت؛ از جمله اینکه تا سه چهار روز قبل از آخرین تماسش با آن ها، چندباری با اشرار درگیر شده و دو نفر هم شهید شده بودند. ساعت5 صبح روز چهارشنبه خبر شهادت معین به خانواده می رسد و روز جمعه در معراج شهدای بهشت رضا آخرین بار با جگرگوشه شان وداع می کنند؛ هرچند فقط اجازه دیدن صورتش را داشتند و گفته شد در تیراندازی به برجک نگهبانی، از پهلو و کمر تیرخورده است.