مدال برنز اوراسیا بر گردن نوجوان کاراته‌کار کوی سلمان

سالن ورزشی حاشیه خیابان شهید‌علیمردانی در محله کوی سلمان، محل گفت‌وگوی ماست. بیرون و داخل سالن روی بنر بزرگی، قهرمانی محمدعلی در مسابقات اوراسیایی کاراته را که با حضور هشت‌کشور به میزبانی ترکیه برگزار شده است، تبریک گفته‌اند. محمد‌علی محمدی‌ارکانی در مسابقاتی که حدود یک‌ماه پیش برگزار شد، توانست مقام سوم را در رده نوجوانان به دست آورد.

حضور در باشگاه  از دو‌سالگی

لباس کاراته بر تن دارد و با اینکه ده‌ساله است، از هم‌سن‌وسال‌هایش آماده‌‌تر و عضلانی‌تر به نظر می‌رسد. پدر و مادر او قهرمان و مربی کاراته هستند و به‌دلیل شرایط زندگی‌شان، محمد‌علی از دوسالگی در باشگاه حضور داشته است. برای این‌طور بچه‌ها دقیقا نمی‌‌توان زمان آغاز ورزش را ثبت کرد، ولی یادش می‌آید که وقتی چهارساله بود، در مبارزه‌ای، بر حریف بزرگ‌تر از خودش غلبه کرد. 

پدرش که مربی آن باشگاه بوده است، از شاگردهای بزرگ‌ترش می‌خواسته است روی زانوها بنشینند و با محمد‌علی تمرین کنند. درباره علاقه‌اش به کاراته می‌گوید: کاراته را خیلی دوست دارم. زد و ‌خورد این رشته برایم جذاب است. همه بخش‌های کاراته زیباست، چه کاتا و چه کومیته‌. در بخش کاتا هم «نیدان» یعنی کاتای‌2 را خیلی دوست دارم. شکستن چوب هم خیلی جذاب است.

کسب مقام سوم مسابقات چین و ترکیه

او کمربند قهوه‌ای کاراته را دارد که برای سن‌وسالش خیلی هم خوب است. محمد‌علی دوسال پیش به‌صورت مجازی در مسابقات کاتای کشوری چین شرکت کرد. حرکات را خیلی خوب اجرا و فیلمش را برای داوران ارسال کرد و موفق شد در رده نونهالان، مقام سوم را کسب کند که جایگاه ارزشمندی است. بعد از آن در مسابقات اوراسیایی ماه گذشته نیز مقام سوم را به دست آورد که آن هم بسیار بااهمیت و ارزشمند بوده است.

محمدعلی در مسابقات ترکیه مقام سوم را کسب کرد اما کمی هم شانس با او یار شد؛ چون به گفته کاظم محمدی، پدر محمدعلی، در دو دور نخست قرعه استراحت داشته است و بعد از آن دو باید مبارزه می‌کرد. در اولی پیروز و در دومی مغلوب شد و در‌نهایت جایگاه سوم را کسب کرد. محمد‌علی می‌گوید: حریف اولم از کشور ترکیه بود که او را زدم، اما از مبارز دومی که از کشور روسیه بود، خوردم.

شروع با ورزش‌های پایه

کاظم محمدی پدر محمدعلی متولد1363 است. او دقیقا مثل پسرش از خردسالی ورزش را شروع کرد و به‌صورت رسمی نیز از سال86 وارد کاراته شد. او مربی و داور رسمی فدراسیون کاراته است و اکنون دان‌5 دارد‌؛ البته استاد دفاع شخصی، جودو و ژیمناستیک هم هست. همین مسئله باعث شده است برای آموزش محمد‌علی اول سراغ ورزش‌های پایه برود و چند‌سالی با پسرش ژیمناستیک کار کند. 

همسرش، معصومه باقری و مادر محمد‌علی، رزمی‌کار و استاد کاراته است. فاطمه محمدی، خواهر محمد‌علی، هم با اینکه هفت‌سال بیشتر ندارد، توانسته است 10مدال کشوری و بین‌المللی را در کاراته کسب کند. در یک کلام، خانواده‌شان وقف ورزش کاراته هستند.

کاظم‌آقا می‌گوید: با محمد‌علی از ورزش پایه یعنی ژیمناستیک آغاز کردیم و در آن رشته ورزشی هم مقام‌های بسیاری کسب کرد. متناسب توان بدنی‌اش، کاراته را برایش انتخاب کردم؛ چون هم خودش آن را دوست دارد و هم می‌تواند در این ورزش آینده داشته باشد.

محمد‌علی، زمانی در اولین مسابقات شرکت کرد که فقط شش‌سال داشت و تنها با اعلام رضایت پدر، مجوز شرکت در مسابقات را گرفت. کاظم‌آقا می‌گوید: در آن مسابقات، حریف‌ها چه از لحاظ سن و چه جثه و قد از محمدعلی بزرگ‌تر و درشت‌تر بودند، اما پسرم آن‌ها را شکست داد و با مقام قهرمانی‌اش ما را روسفید کرد.

سطح مسابقات خیلی بالا بود و با‌توجه‌به شرکت‌کنندگان آماده، به همین جایگاه سوم هم راضی هستیم

درباره مسابقات اخیر و مبارزه‌های محمد‌علی می‌گوید: توقع داشتم مقام نخست را کسب کند، اما سطح مسابقات خیلی بالا بود و با‌توجه‌به شرکت‌کنندگان آماده، به همین جایگاه سوم هم راضی هستیم. این نکته را هم بگویم که دوره ورزشی محمدعلی مصادف بود با زمان شیوع کرونا و از این نظر، کمی در سیر موفقیت او اختلال ایجاد شد.

البته به قول پدر، تمرینات خانگی محمدعلی سر جای خودش بوده است، اما اگر تعطیلی مسابقات نبود، شاید تا الان بیش از این‌ها افتخار کسب می‌‌کرد.

نه اسپانسری هست و نه حمایتی می‌شود

در مسابقات اورآسیایی کاراته، ورزشکاران اعزامی تیم ملی جمهوری اسلامی ایران موفق شدند رده نخست تیمی را به دست آورند. محمدعلی هم به‌عنوان عضو تیم ملی نوجوانان کاراته در این افتخار شریک بوده است. اما گلایه هم کم نیست. آقاکاظم هم مانند دیگر ورزشکاران رزمی از کم‌توجهی و حمایت‌نکردن مسئولان گله دارد و فوتبال را تنها رشته‌ای می‌داند که به آن توجه و  از آن حمایت می‌شود اما ورزش رزمی را حداقل برای سلامتی و حال خوب فرزندانش، ضروری می‌داند. 

او می‌گوید: محمدعلی در مسابقات ترکیه با هزینه شخصی شرکت کرد و رفت‌وآمدش کلی برایمان هزینه داشت، اما چه می‌شود کرد! نه اسپانسری هست و نه حمایتی می‌شود. من و دیگر خانواده‌ها وقتی می‌بینیم فرزندانمان مستعد و توانمند هستند، ناچاریم هزینه کنیم تا آن‌ها فرصت موفقیت داشته باشند. اما کاش مسئولان هم به فکر باشند.

همه می‌توانند قهرمان باشند، اگر حمایت شوند

به گفته پدر، محمدعلی در همان دوران قرنطینه کرونا از‌طریق فضای مجازی اوریگامی نیز آموخته است و درست در همین لحظه که گفت‌وگو می‌کنیم، مشغول تازدن کاغذ و رنگ‌آمیزی آن است و در‌نهایت یک طوطی زیبای کاغذی هدیه می‌گیرم. او به کلاس‌های قرآن می‌رود و قاری قرآن نیز هست. قهرمانی در مسابقات جهانی، آرزوی محمد‌علی و پدرش است؛ آرزویی که در نگاه و کلامشان دور ازدسترس نیست. آقاکاظم می‌گوید: امیدوارم به‌زودی این آرزو محقق شود. همه می‌توانند قهرمان باشند، البته اگر حمایت شوند.