گروهی از دانشجویان دانشگاه فردوسی و امام رضا (ع) درقالب طرحی جهادی برای بچه‌های حاشیۀ شهر در محلۀ سیس‌آباد کلاس‌های اوقات فراغت برگزار کردند.
محله دروی امروزی که پس از انقلاب به مشهد پیوسته است، یادگار مزرعه درآبد است. از این مزرعه در وقف‌نامه میرزا ابراهیم رضوی در اوایل قرن دوازدهم و وقف‌نامه خزانه‌دار‌ها در اواخر دوره قاجار نام برده شده است. مردم محلی نام محله‌شان را کوی دروی یا دروی جوفروش هم می‌خوانند. جوفروش نیز مزرعه‌ای قدیمی در همین حوالی بوده است.
به قطب میوه‌فروشی مشهد در منطقه ۳ که با نام میدان بار نوغان شناخته می‌شود رفتیم و از نزدیک شاهد مردمی بودیم که به نیت برگزاری هرچه بهتر این شب آمده بودند.
حتی اهالی قدیمی محله دروی که از سال ۱۳۸۰ هر چهارشنبه در جلسات آن شرکت کرده‌اند، نمی‌دانند بانی هیئت مذهبی حضرت‌زهرا (س) تاکسی‌تلفنی‌اش را برای این کار فروخته است.
میدانبار نوغان، جزو نخستین مراکزی است که برای عرضه کلی و جزئی میوه در مشهد راه‌اندازی شده‌اند. این بازار که در همه روزهای سال شلوغ است، شب‌یلدای شلوغ‌تری دارد. میدانبار نوغان که در سال1352 با 134غرفه پا گرفت، در چهار دهه اخیر، کمترین تحول را داشته، به‌طوری‌‌که می‌توان گفت شکل ظاهری بازار به‌جز جلو‌آمدن سایه‌بان مقابل مغازه‌ها و کم‌شدن چند غرفه، تغییری نکرده است.
کوچه رسالت 55/3 که تا اوایل دهه 70 محل کشت و زرع و کشاورزی بوده است، اکنون در حصار دیوارها و خانه‌های امروزی، فضای شلوغ شهرنشینی را تجربه می‌کند. گرچه هنوز زمین‌های رها و افتاده‌ای بین خانه‌ها فاصله انداخته است، خبری از چاه‌موتورهای آب و باغ حاج کربلایی علی که در این کوچه معروف بود نیست. خیلی از ساکنان می‌گویند این کوچه یکی از آبادترین نقاط محله دروی از نظر ساخت‌و ساز است. پلیس+10 در محل ورودی معبر است.
خیابان شهید حامد برادران از معابر قدیمی محله دروی است. به نقل خیلی از ساکنان، جمعیت محله دروی ابتدا شامل سی خانواده می‌شد. مراکز تجاری متعدد که به‌تدریج در محله پا گرفت، معبر شهید حامد برادران را شلوغ و پرتردد کرد. نام این خیابان در طول چهار دهه اخیر چندین بار تغییر کرده است. ابتدا به کوچه مسجد جامع معروف بود. بعدها نام‌های اویس قرنی، رسالت 55 و شهید شاکری نیز بر آن نشست.
میرزا در نقل خاطره‌ای از سال‌های دور میدان، تعریف می‌کند: پیرمرد میوه‌فروشی بود به نام نورعلی که برای میوه‌های خراب و گندیده چند سبد گوشه دنج مغازه‌اش گذاشته بود. اگر کسی گوسفند پرواری داشت، از آن میوه‌ها می‌برد، اما گاهی کسانی که دستشان تنگ بود، میوه‌های سالم سبد را جدا می‌کردند و برمی‌داشتند. یادم هست نزدیک شب چله میوه‌های سالم بیشتر از گندزده‌ها بود. یک روز بهش گفتم حاجی! چرا میوه‌های سالم را داخل این سبدها می‌ریزی؟ گفت چله نزدیک است. دوست دارم آن‌هایی که دستشان تنگ است، بدون خجالت و شرم میوه بردارند.