وداع تلخ دانش‌آموزان طرق با دبیر ورزش روح و جانشان

طرقی‌ها این روزها داغ‌دار یکی از معلم‌های دلسوزشان هستند که در نهم آبان بر اثر سکته قلبی در زمین والیبال جان به جان‌آفرین تسلیم کرده است. علی‌اصغر تابش‌نژاد طی 22سال خدمتش در دبیرستان طرق فقط به فکر سلامت جسمی دانش‌آموزان نبود، بلکه به قلب و روح دانش‌آموزانش هم نفوذ کرده بود.

 این را لابه‌لای حرف‌های دانش‌آموزان دیروز و امروزش و حتی همکارانش می‌توان به‌خوبی متوجه شد. مردم سپاسگزار و قدردان طرق برای ادای احترام به معلم فقیدشان مراسمی را در کتابخانه فرزانه جامع برگزار کردند. در این مراسم فقط پسر مرحوم تابش‌نژاد و برادرش، همکاران فرهنگی‌ و دانش‌آموزان دیروز و امروزش حضور داشتند و در بخشی از برنامه دانش‌آموزان و همکارانش خاطره‌های زیبایی را بیان کردند.

مرحوم تابش‌نژاد با الگوگرفتن از برادرانش در نوجوانی به ورزش والیبال روی آورد. او در دوره دانش‌آموزی به عضویت تیم‌های آموزشگاه‌های ناحیه۲ و آموزشگاه‌های استان درآمد. سپس عضو تیم‌های باشگاهی پاس و راه‌آهن مشهد شد. همچنین در تیم نوجوانان و جوانان و بزرگ‌سالان خراسان بزرگ در سال‌های بعد مشغول بازی شد. 

او پس از پذیرفته‌شدن در دانشگاه، به عضویت تیم‌های والیبال دانشگاه تهران و دانشگاه فردوسی مشهد درآمد و عضو مؤثر این تیم‌ها در اوایل دهه۷۰ به شمار می‌رفت. این دبیر ورزش با تحصیل در 2رشته تربیت‌بدنی و مدیریت دانشگاه تهران، موفق به دریافت دانشنامه‌ از این دانشگاه شده بود.

او با عشق و علاقه کارش را انجام می‌داد و حتی یک روز هم در مدت خدمتش غیبت یا تأخیر نداشت. علاوه بر معلم‌بودن، رفیق خوبی هم بود

رفیق دانش‌آموزان

در مراسم یادبود او، سیدحسن موسوی که 7سال مدیر مدرسه این معلم فقید بود، در گفت‌وگو با شهرآرامحله گفت: 22سال از خدمتش را در دبیرستان طرق گذراند و شهریور امسال از همین دبیرستان بازنشسته شد.او ادامه می‌دهد: اشتیاق به کار، مسئولیت‌پذیری، دانش‌آموزمحوری و انعطاف در کار از خصلت‌های بارز کاری‌اش بود.

 علاوه بر این، بازوی اجرایی مهمی در مدرسه محسوب می‌شد. اگر در مدرسه جایی نیاز به تعمیر داشت، بدون اینکه به او حرفی بزنیم، آن را مرمت می‌کرد. حتی یادم می‌آید از هزینه شخصی‌اش جرثقیل گرفت و سکوی بسکتبال را از چهارراه کلانتر به مدرسه آورد؛ کاری که در حوزه وظایف کاری‌اش نبود، اما او دلسوز مدرسه و دانش‌آموزانش بود.

موسوی بیان کرد: او با عشق و علاقه کارش را انجام می‌داد و حتی یک روز هم در مدت خدمتش غیبت یا تأخیر نداشت. علاوه بر معلم‌بودن، رفیق خوبی هم بود.

حسینی، یکی از دانش‌آموزان دیرینش که امروز عضو شورای معتمدین طرق است، درباره این معلم تازه‌از‌دست‌رفته می‌گوید: معلمی دلسوز و فداکار را از دست دادیم؛ معلمی که در کنار درس‌دادنش، دوست خوبی برای دانش‌آموزانش بود. دست‌به‌خیر بود و کمک‌کردنش به دانش‌آموزان نیازمند بدون هیاهوی تبلیغاتی بود.