علیمردانی14 را همه به نام کوچه مسجد می‌شناسند. به‌خلاف خیلی از مساجد این حوالی، در مسجد هدایت کوچک است با ساختمانی به‌نسبت بزرگ که از همان ورودی، پلکانی راه به بالا می‌برد. گفته می‌شود طبقه زیرزمین کارگاه تولیدی است که اجاره داده شده و بیشتر درآمد مسجد از همین منبع است. طبقه دوم مخصوص نمازگزاران و طبقه سوم مخصوص فعالیت‌های فرهنگی است. کار سخت بالارفتن از پله‌های نفس‌گیر را آسانسور راحت کرده است. این هم از قلم نیفتد که مسجد هدایت و فقیه‌سبزواری فاصله مسافتی چندانی ندارند و هردو همسایه بازار بزرگ ایثارند.
بخش مهمی از شیرینی تولید شده ما در مراسم عروسی، جشن‌های تولد و فارغ‌التحصیلی به فروش می‌رسید. برای هرکدام از این مراسم‌ها بین 50 تا 400کیلو شیرینی استفاده می‌شود. برای تهیه این مقدار شیرینی ما باید چند شیفت اضافه کار می‌کردیم. با ممنوعیت برگزاری مراسم عروسی و جشن‌ها و به دنبال آن تعطیلی تمامی باغ تالارها، تولید و فروش شیرینی بین 50 تا 60درصد کاهش یافت. در همین شیرینی فروشی ما در قبل از کرونا بین 5 تا 8نفر مشغول به کار بودند، اما بعد از کرونا به دلیل نداشتن فروش، عذر چند نفرشان را خواستیم.این گفته یکی از قنادهای شهر است.
محمد طیرانی و دوستانش نوروز سال 1400 را به‌سختی کار کردند تا سرانجام موفق شدند در تاریخ 7فروردین دستگاه امحای ویال‌های خالی واکسن را تولید و به بیمارستان شهید طالقانی آبادان ارسال کنند. او توضیح می‌دهد: این دستگاه ابعاد کوچکی دارد و برای جانمایی در اتاق‌های واکسیناسیون کرونا مناسب است، ما یک آپشن ویژه برای این دستگاه درنظر گرفتیم و آن پدالی بودن دستگاه امحای ویال‌های خالی واکسن کرونا ست. دست در این فرآیند نقشی ندارد، ویال واکسن بعد از تزریق به داخل دستگاه انداخته شده و با فشردن پدال، عملیات پودر شدن ویال‌های خالی در 20ثانیه انجام می‌شود.
وضعیت اقتصادی مردم به گونه‌ای است که میوه از سبد خرید بسیاری از آن‌ها حذف شده است. باوجوداین خانواده‌هایی که بضاعت مالی بهتری دارند در زمان شیوع ویروس کرونا مصرف میوه را بیش از گذشته در برنامه غذایی خود دارند که این موضوع به فروش بیشتر محصولات باغ‌‌ها کمک می‌کند. به عنوان مثال در سال قبل بیش از 6تن سیب را روی درخت قبل از رسیدن فروختم. محصولاتی مثل انگور و گیلاس هم با قیمت خوب و در زمان بسیار کمی به فروش رفت. خریداران می‌گفتند مردم به‌دلیل کرونا و ایمنی بدن امسال خوب میوه می‌خرند.
مرد با ته‌لهجه عربی صاحب‌مغازه را دوباره و این‌بار با لفظ «حاجی» صدا می‌زند. حاجی حواسش جمع می‌شود و دوختن بیرق سرخ‌رنگ را رها می‌کند تا پاسخگوی مشتری باشد. محمدعلی بهرامی هفتادساله بیشتر عمرش را در این شغل گذرانده است. زمانی که کودکی ده‌ساله بود، کارش را با شاگردی شروع کرد، اما اکنون بیش از 35سال است که در راسته بازار محله نوغان تولیدی خودش را دارد.
در ساختمان کارگاه‌های آموزشی و مهارت‌پروری آسایشگاه معلولین شهید بهشتی، همه چیز با نظم و آرامش در گذر است؛ البته تا زمانی که مواد اولیه کارگاه‌ها تأمین شود و بچه‌ها سرشان به کار گرم باشد. وسایل کارشان که نباشد، کلافه و سردرگم به زمین و زمان اعتراض می‌کنند. آن‌ها درکی از تورم، کرونا و مشکلات اقتصادی جامعه ندارند، تنها خواسته‌شان تأمین چند قلم مواد اولیه است که با دستان هنرمندشان آن‌ها را شکل دهند و با فروششان حس کنند توانایی‌هایشان دیده شده است.
عده‌ای کمر همت بسته‌اند و این مشکل را از جلو پای بیماران و خانواده‌هایشان برداشته‌اند. الهه جان قلی، فرمانده پایگاه بسیج خواهران مسجد المهدی، به همراه سایر مسجدی‌ها، روزانه بیش از 200کیلو سیب را از باغ‌های آستان قدس رضوی تحویل می‌گیرند و برای بیماران آب سیب تهیه می‌کنند.