اگر به 4 یا 5 دهه قبل برگردیم، می‌رسیم به خانه‌هایی که دختران (شاگرد) وردست مادرانشان(استاد) پای دار مشغول به قالی‌بافی، ابریشم‌بافی و... هستند. مادر تمام تلاشش را به کار می‌بندد تا فوت‌وفن حرفه‌ای را که بلد است به فرزندش بیاموزد. با این کار دختر توانمندی تحویل جامعه می‌دهد. دخترخانم وقتی سر خانه و زندگی رفت افزون بر اینکه برای خانواده لباس، فرش و... با دستان خودش تهیه می‌کند می‌تواند از این راه منبع درآمدی هم داشته و کمک‌خرج خانواده باشد. خدیجه بابایی، شهروند محله سیس‌آباد، حدود 35سال است ابریشم‌بافی می‌کند. او این هنر را از مادرش به ارث برده است.
آن‌طور که برخی قدیمی‌های محله نوغان و مشهدشناس‌ها می‌گویند، نام این محله از شغل پیله‌گری یا پرورش کرم ابریشم به شکل سنتی و در منازل گرفته شده است. این شغل تا حدود 100سال پیش هنوز در این نقطه از شهر رونق داشت. نوغان به معنی تخم کرم ابریشم یا خود کرم است. نوغان‌داری نیز معنای پرورش کرم ابریشم می‌دهد.