کوچه‌ای برای نقاشی بچه‌های مشهد

کوچه‌های آشنا برای هریک از ما خاطره است، خاطرات پرشور و نشاط دوران کودکی که گاهی مرور آن در دلمان حسرت ایجاد می‌کند. بعدازظهر اولین جمعه اردیبهشت؛ ساعت از ۲ ظهر گذشته است و اهالی کم‌کم در اولین بن‌بست کوهسنگی ۳۰ جنب هتل لاله جمع می‌شوند تا در طرح رنگ‌آمیزی کوچه که یکی از مصوبات شورای اجتماعی محله بهشتی است، شرکت کنند.

بیشتر از همه، کودکان شور و شوق این رنگ‌آمیزی را دارند و منتظرند قلم‌مو‌های رنگ را به دستشان بدهند. این‌بار قرعه طرح «کوچه رنگی» به نام ساکنان این محله افتاده است. آن‌ها با افتخار به دوست و آشنا می‌گویند «ببین؛ این نقاشی من است روی دیوار.»

مشارکت مردم

شهرام تدین، رئیس شورای اجتماعی محله بهشتی، می‌گوید: ما سال‌های قبل هم تجربه اجرای طرح کوچه‌های رنگی را در محله بهشتی داشته‌ایم. رنگ، شادی را به کوچه‌های باریک محله‌ها می‌بخشد و ساکنان به‌طور حتم از دیدن رنگ لذت می‌برند. طرح کوچه رنگی با هدف بهره‌مندی از مشارکت مردم اجرا می‌شود و اکنون هم می‌توانید شادی و نشاط را در چهره ساکنان کوچه به‌ویژه کودکان ببینید.

زهرا همتی، دیگر عضو شورای اجتماعی محله که پابه‌پای ساکنان سخت مشغول رنگ‌آمیزی است، ادامه می‌دهد: می‌خواستیم فرارسیدن عید فطر را در همه کوچه‌های محله جشن بگیریم، اما محدودیت‌ها اجازه این کار را نمی‌داد؛ به‌همین‌دلیل پس از بررسی اعضا این کوچه برای رنگ‌آمیزی انتخاب شد. امروز هم در اینجا جمع شده‌ایم تا به اهالی بگوییم در‌کنار هم بودن و مشارکت، شادی و نشاط را به همراه دارد.

عارفه حسن‌زاده که حدود ۹ سال دارد، سخت مشغول نقاشی است. او با دقت خاصی، گلدان روی دیوار و گل‌های شمعدانی‌اش را می‌کشد و رنگ‌آمیزی می‌کند. وقتی از او می‌خواهیم حرف بزند، می‌خندد و می‌گوید: تاکنون با رنگ و قلم‌مو کار نکرده‌ام و برایم جالب است. کوچه‌مان زیبا شد و خودم هم از نقاشی خیلی لذت می‌برم.

پدر عارفه لبخندی به لب دارد و ضمن تشکر از این کار متفاوت شهرداری می‌گوید: سال گذشته به‌همت شورای اجتماعی این محله، کوچه آسفالت شد و امسال هم زیباسازی می‌شود. از شورا‌های اجتماعی محلات که حواسشان به کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر است، ممنونیم.

آرتین آن‌قدر حواسش به رنگ‌آمیزی است که ترجیح می‌دهد به‌جای صحبت با ما به کارش ادامه دهد. این کار برایش لذت‌بخش است و با دقت خاصی نقاشی می‌کشد.

آوا هم که حدود پنج‌سال دارد، به همراه مادرش، خانم جمشیدی، سخت مشغول رنگ‌آمیزی است. حواسش هست که رنگ روی دیوار پاشیده نشود و ترکیب نقاشی‌اش مرتب باشد. وقتی آوا‌کوچولو کارش تمام می‌شود، به‌دنبال دایی‌اش که دست‌برقضا همسایه‌شان است، می‌رود و او را برای تماشای هنرش می‌آورد. بچه‌ها آن‌قدر با ذوق و شوق نقاشی می‌کشند که والدین ترجیح می‌دهند کنارشان بایستند و فقط تماشایشان کنند.

اجرای طرح تا ساعت‌۱۷ عصر ادامه دارد. بعداز گذشت سه‌ساعت، هیچ‌یک از آن‌ها خسته نشده‌اند. پس از پایان کار نیز هر‌یک کنار نقاشی و اسمشان که پایین کار نوشته شده است، می‌ایستند و عکس یادگاری می‌گیرند.