«نور امید» گلشهر
امیدِ نوری، مؤسس و درواقع مدیرگروه نور امید است. او با وجود سن کمی که دارد، از بنیان‌گذاران اپرا در افغانستان محسوب می‌شود و اولین خواننده اپرای افغانستان است.
گلشهر، نبش شهید شفیعی ۲، گالری اندیشه. اینجا پاتوق یک عده جوان درجه یک و اهل ذوق است؛ جوانانی که از بین راه‌های بی‌شمار پیش رویشان، مسیر جذاب، اما سخت هنر و هنرمند بودن را برگزیده‌اند.
دغدغه داشته‌اند، به فکر اعتلای فرهنگ و هنر مملکتشان و البته کشوری که در آن ساکن هستند، بوده‌اند. خودشان به خودشان کمک کرده‌اند و حالا تقریبا دو سال بعد از تشکیل گروهی به نام نور امید، دارند آهسته، اما پیوسته مسیر رو به صعودشان را همچنان باامید و انگیزه می‌پیمایند.
موسیقی، عکاسی و گرافیتی
امیدِ نوری، مؤسس و درواقع مدیرگروه نور امید است. او با وجود سن کمی که دارد، از بنیان‌گذاران اپرا در افغانستان محسوب می‌شود و اولین خواننده اپرای افغانستان است.
امیرحمزه، برادر کوچک او، یکی دیگر از افرادی است که گروه را مدیریت می‌کند. وی می‌گوید: «نور امید حدود دو سال پیش راه افتاد. تمرکز اصلی‌اش بر موسیقی بود، اما تصمیم گرفتیم بخش‌های دیگری را هم به فعالیت‌هایمان اضافه کنیم؛ مثل عکاسی و گرافیتی.»
نورامیدی‌ها وب‌سایتی هم به همین نام در فضای مجازی دارند که ریز برنامه‌ها و فعالیت‌هایشان را در آن اطلاع‌رسانی می‌کنند. امیرحمزه می‌گوید که این وب‌سایت، نخستین وب‌سایت اخبار موسیقی فارسی‌زبانان بوده است.
معجزه سوچی با گروه کُر اتفاق افتاد
یک قسمت مهم از فعالیت‌هایی که نور امید به آن می‌پردازد، گروه کر مجموعه است؛ گروهی که فعالیتش را قبل از سایر بخش‌ها شروع کرد و در زمان کوتاهی توانست کارنامه پرباری را برای خودش دست‌وپا کند.
این بچه‌ها علاوه‌بر اینکه در کلی از همایش‌ها و برنامه‌های داخل کشور برای اجرای برنامه دعوت شده‌اند، توانسته‌اند در مسابقه بین‌المللی بازی‌های جهانی کر که سال ۲۰۱۶ در روسیه برگزار شد، نیز شرکت کنند و لقب معجزه سوچی (شهر محل برگزاری مسابقه) را دریافت کنند.
نور امید اولین و تنها نماینده افغانستان در این رقابت بود. امیرحمزه درباره هدف تشکیل این گروه می‌گوید: «چیزی که از ابتدا مدنظر ما بوده است، پیشرفت موسیقی افغانستان است. درواقع موسیقی کلاسیک.
به زبان دیگر می‌توانم بگویم که هدف ما آشنا کردن مردم با موسیقی کلاسیک است؛ چون فقدان یک موسیقی علمی و کلاسیک، همیشه در افغانستان حس شده
است.»
جالب اینکه به‌جز زبان فارسی و البته لهجه دری آن، به زبان‌های دیگری ازجمله ایتالیایی و آلمانی هم کار کرده‌اند. با یک جست‌وجوی کوچک در اینترنت، نمونه برنامه‌های بچه‌ها به‌راحتی دردسترس است.
گرافیتی؛ هنری برای انعکاس ناهنجاری‌ها و مشکلات
احتمالا در نگاه اول، خیلی عجیب‌وغریب به نظر می‌رسد. شاید به‌جز یک مشت خط‌خطی رنگارنگ، به انضمام یکی‌دو حرف و کلمه که خودشان را در دل رنگ‌ها پنهان کرده‌اند، چیز دیگری به چشم نیاید، اما این فقط ظاهر قضیه است.
گرافیتی از آن هنر‌هایی است که در پس پرده، هزاران حرف برای گفتن دارد. فرهاد رحیمی که دارد در همین مجموعه گرافیتی کار می‌کند، درباره این هنر می‌گوید: «گرافیتی، هنر تلفیق مجموعه‌ای افکار و مفاهیم است که به ذهن فرد می‌رسد.
درواقع بیشتر تابع ذهن خود طرف است و خلاقیت در آن نقش خیلی پررنگی دارد. این هنر سعی می‌کند ناهنجاری‌ها و مشکلاتی را که در دنیا و جامعه وجود دارد، نمایان کند.
شاید بتوان گفت قدمتش برمی‌گردد به دوران غارنشینی و همان شمایلی که انسان‌های آن دوره روی دیوار‌ها می‌کشیدند، اما درحال‌حاضر دیگر فقط شامل دیوارنویسی نیست؛ هنرمند‌های خارجی حتی روی سطل زباله و لباس هم کار می‌کنند.»
به‌دنبال این بودم که مردم بیشتر با گرافیتی آشنا شوند
فرهاد ۱۸ سال دارد. همین چند روز گذشته نمایشگاهی را در گالری اندیشه برگزار کرد که با استقبال فراوانی هم روبه‌رو شد. او می‌گوید: «۵۰ تا اثر بود. کار‌هایی که در مدت چهار سال به‌صورت حرفه‌ای انجام دادم.
ایده برپایی نمایشگاه را استاد نوری داد. نمایشگاه موضوعی نبود. مهم‌ترین هدفم این بود که مردم با هنر گرافیتی آشنا شوند.
متأسفانه گرافیتی هنر شناخته‌شده‌ای نیست و اکثر مردم خیلی خوب با آن کنار نمی‌آیند.» و دلیل این اتفاق را این‌گونه توضیح می‌دهد: «به‌خاطر اینکه برای خیلی‌ها خوب جانیفتاده است و تنها تصورشان از گرافیتی، خط‌خطی‌هایی است که روی درودیوار‌ها به چشمشان می‌خورد.»
فرهاد از بازخورد‌هایی که از برپایی نمایشگاهش گرفته است، راضی است و می‌گوید: «فکر نمی‌کردم این‌قدر واکنش مثبت دریافت کنم. رادیودری و شبکه تمدن افغانستان هم نمایشگاهم را پوشش دادند.»
جالب اینجاست که فرهاد برای یادگیری گرافیتی، آموزشی ندیده؛ یعنی کلاسی نرفته است. او می‌گوید: «برای آموزش این هنر، کلاسی وجود ندارد و اگر هم باشد، به‌صورت زیرزمینی فعالیت می‌کنند.»
او، خودش علاقه و توانایی‌اش را شناخته و پیگیری کرده است و حالا دارد از آن لذت می‌برد؛ «قبل‌تر سیاه‌قلم کار می‌کردم. پیش دوستان و آشنا‌هایی که کار می‌کردند، می‌نشستم و نگاه می‌کردم و سعی می‌کردم از آن‌ها بیاموزم.
۱۴ سالم که شد، در فیلم‌ها و موزیک‌های خارجی با گرافیتی آشنا شدم. درموردش تحقیق کردم و خواندم. سبک‌هایش را دیدم و سعی کردم بیشتر با این هنر آشنا شوم، اما چون گرافیتی بیشتر برمبنای خلاقیت به خرج دادن است، من زیاد از یک سبک پیروی نمی‌کنم. دوست دارم هرکار با کار قبلی تفاوت داشته باشد.»
فرهاد حالا از علاقه‌اش به نقاشی روی پیکر شهر این‌گونه می‌گوید: «خیلی دوست دارم روی دیوار‌های شهر کار کنم، اما چیز جاافتاده‌ای نیست. اگر بخواهم در سطح شهر کار کنم، باید مجوز شهرداری باشد. مجوز هم بدهند، باید طبق چهارچوبی که تعیین می‌کنند، کار کنم.»
پیش به‌سوی روز‌های بهتر
پایان‌بخش گزارش می‌شود صحبت‌های یکی دیگر از بچه‌های گروه. مصطفی رجایی درواقع مسئولیت بخش عکاسی و مدیریت وب‌سایت مجموعه را برعهده دارد.
او می‌گوید: «بخش عکاسی را هم در زیرمجموعه بخش هنر به فعالیت‌های گروه نور امید اضافه کرده‌ایم و تابه‌حال دو کارگاه آموزشی نیز برای علاقه‌مندان برگزار شده است، ولی برای آینده قطعا برنامه‌های بیشتر و بهتری را مدنظر داریم.»
او اضافه می‌کند: «این گالری متعلق به استاد جعفری است. او اینجا را برای انجام فعالیت‌ها دراختیارمان گذاشته و برای فعالیت گالری به‌صورت رسمی مجوز هم گرفته است که این امر، خودش نوید شروع اتفاق‌های بهتری را می‌دهد.»
این گزارش دوشنبه ۲ بهمن ۱۳۹۶ در شماره ۲۷۸ شهرآرامحله منطقه ۵ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آخرین نسل پرده‌نویس‌های مشهد 
خاطرات مشهدی‌ها از ملا و مکتب 