محله کوی امیرالمومنین

زمین‌های خیابان ولی عصر‌۲۵ در کوی امیرالمؤمنین (ع) به اراضی بحرآباد شهرت داشت و متعلق‌به ملاکی به نام حاج میرزا حبیب خراسانی بود.

بازار گل فتح‌آباد در محله کوی امیرالمومنین یکی از مراکز خرید گل و لوازم تزئینی است که به خاطر تنوع کالا و قیمت‌های مناسب مخاطبانی از سراسر مشهد دارد.

بیش‌از نود درصد نخبگان دانش‌آموزی منطقه آموزش‌وپرورش تبادکان در زمینه علمی تربیت‌یافته پژوهش‌سرای خوارزمی هستند.

کوچه ولیعصر13 در محله کوی امیرالمومنین (ع) واقع است. این کوچه از یک سمت به بولوار ولیعصر(عج) و از سوی دیگر به بولوار خیام، متصل است. به گفته قدیمی‌ها این معبر و‌ کوچه‌های ولیعصر11 و 15 محل سکونت مهاجران روستای مایان سُفلا است؛ به‌همین‌دلیل، قبل از نام‌گذاری به ولیعصر13 به کوچه «مایونی‌ها» معروف بوده است. مایان، روستایی در طرقبه و شامل سه بخش سفلا، وسطا و علیاست. اغلب ساکنان این کوچه‌ از مایان سفلا به مشهد کوچ کرده و در اینجا ساکن شده‌اند. انتهای کوچه از سمت بولوار خیام به بازار گل می‌رسد که تا چند دهه قبل، بازار میوه و تره‌بار فتح‌آباد بود.

بهمن که بیاید چهل سال از شهادت شهید رمضانعلی نورابی می‌گذرد. چهل ‌سالی که چهارده سالش به انتظار‌ و‌ امید بازگشتش گذشت. بزرگ‌ترین حسرت عصمت‌خانم حرف‌های ناگفته با کسی است که در دل بسیار دوستش می‌داشت، اما علاقه‌اش را هیچ‌وقت به زبان نیاورد: در‌ همه آن سال‌هایی که فکر می‌‌کردیم اسیر است، وقتی دل‌گیر و غمگین بودم، گوشه‌ای دنج پیدا می‌کردم و ساعت‌ها با او حرف می‌زدم. حتی بعد از پیداشدنش ‌هروقت ‌ناراحتم، بازهم راهی بهشت‌رضا(ع) می‌شوم تا با حرف‌زدن با شهیدم دلم آرام بگیرد.

آن‌طور که مدیر مجتمع خدماتی مشاوره فجر می‌گوید در سال 1371 با ابتکار عمل مسئولان سازمان بهزیستی، مرکز مشاوره تلفنی 148با عنوان صدای مشاور در خیابان کوهسنگی راه‌اندازی شد. این شماره بعد از مدتی به 1480تغییر یافت و از 25سال قبل مرکز مشاوره 1480به مکان فعلی واقع درخیابان خیام شمالی، نبش خیام38 منتقل شد.نرگس عظیمی می‌گوید: «اینجا زیرنظر سازمان بهزیستی خراسان رضوی فعال است و در واقع تنها مرکز مشاوره دولتی در استان است. بیشتر فعالیت این مرکز در حوزه‌های مشاوره پیش از ازدواج و طلاق، کودک و نوجوان، زوج و خانواده، اعتیاد، اختلالات بالینی و تربیتی است.

سیدمتین زرقانی می‌گوید: زمانی که برای اولین‌بار به باشگاه رفتم و در صف مبتدی‌ها قرار گرفتم سن و قدم از همه آن‌ها بیشتر بود چون بیشتر بچه‌های گروه ما شش‌تا هفت‌ساله بودند. بچه‌های هم‌سن وسال من نزدیک به دوسالی بود که این ورزش را شروع کرده بودند. بعضی آدم‌بزرگ‌های اطرافم با کنایه به من می‌گفتند: تاکنون باید دوتا مدال قهرمانی می‌گرفتی. تو تازه آمدی ورزش کنی دیگر فایده‌ای ندارد این ورزش را کنار بگذار به درد تو نمی‌خورد. روزهای اول، این حرف‌های کنایه‌آمیز خیلی برایم سنگین بود.