پا در کفش عمو احمد

 پارسا قیطانی، مبارز کوچک محله کشاورز، است که از پنج سالگی به ورزش رزمی علاقه‌مند می‌شود. عموی او مربی رزمی‌کار منطقه، مسبب این علاقه‌مندی است. پارسا که اکنون 9سال دارد، بعد از مدرسه هر روز به باشگاه عمو احمد می‌آید و زیر نظرش تمرین می‌کند. او با همین سن و سال کم کلی مدال رنگارنگ کسب کرده است و آرزوهای زیادی در سر دارد. می‌گوید دلش می‌خواهد در مسابقات بین‌المللی شرکت کند و پرچم ایران را بالا ببرد.

عاشق مبارزه

پارسا پسر بازیگوش و پرشر و شور فامیل بوده که از دیوار راست هم بالا می‌رفته است. عمو احمد که این انرژی و استعداد را در او می‌بیند با پدر و مادر پارسا گفت‌وگو می‌کند تا او را به باشگاه بفرستند. همین می‌شود که او در پنج سالگی برای اولین‌بار پا به باشگاه رزمی‌کاران می‌گذارد و از همان روز اول تمرین به ورزش رزمی علاقه‌مند می‌شود. خودش با زبان کودکانه‌اش روزهای اول را این‌طور تعریف می‌کند: مبارزه کردن را خیلی دوست دارم. دلم می‌خواهد شب و روز مبارزه کنم. وقتی آمدم اینجا و مبارزه بچه‌ها را دیدم خیلی خوشحال شدم. از آن روز به بعد هر روز منتظر بودم تا عصر شود و به باشگاه بیایم.

مبارزه کردن را خیلی دوست دارم. دلم می‌خواهد شب و روز مبارزه کنم

مدال‌های رنگارنگ

پارسا فعالیت ورزشی‌اش را با رشته ووشو آغاز می‌کند اما بعد به رشته کیک بوکسینگ علاقه‌مند می‌شود. او اولین مدال زندگی‌اش را در رشته کیک بوکسینگ در سال ١٣٩٨ کسب می‌کند؛ در مسابقات استانی نونهالان که در مجموعه ورزشی کنارآرامگاه فردوسی برگزار می‌شود. همین مدال طلا به او انگیزه بیشتری برای تلاش و مبارزه می‌دهد. در همین سال‌ها کمربند مشکی هم می‌گیرد. پارسا درباره دیگر مدال‌هایی که به دست آورده است می‌گوید: 2مدال استانی هم دارم. در طول دوره کرونا هم بیکار ننشستم و چند مدال کسب کردم. 3مدال مسابقات مجازی حاصل تلاشم بود؛ یک مدال طلای مسابقات مجازی شادو را در بوشهربه‌دست آوردم دیگر مدال طلایم هم در مسابقات مجازی کیسه‌زنی و شادو زنی بود که هیئت انجمن‌های ورزش‌های رزمی استان خراسان رضوی برگزار کرد . در مسابقات شادو که همین هیئت در مشهدبرگزار کرد مقام نخست را کسب کردم.
آخرین مدال پارسا هم برمی‌گردد به مسابقات کیک بوکسینگ نونهالان استان که 21آبان امسال برگزار شد و او موفق به کسب مدال طلا در این مسابقات می شود .

مدال مسابقات مجازی حاصل تلاشم بود؛ یک مدال طلای مسابقات مجازی شادو را در بوشهر به‌دست آوردم

آرزو دارم ملی‌پوش شوم

روزی یک ساعت و نیم تمرین می‌کند و تا به امروز هیچ وقت تمریناتش را متوقف نکرده است. دوره‌ای هم که باشگاه به دلیل شیوع کرونا تعطیل بوده برنامه‌هایش را در خانه ادامه می‌داده است تا به قول خودش همیشه روی فرم بماند و از ورزش دور نباشد. او یکی از دلایل پرانگیزه‌بودنش را استادش می‌داند. استادی که مهم‌ترین پشتیبان و حامی پارساست.
از او درباره اهداف و انگیزه‌هایش که می‌پرسم پاسخ می‌دهد: دلم می‌خواهد به تیم ملی بروم. در مسابقات جهانی شرکت کنم و بتوانم پرچم ایران را بالا ببرم.