کریم محمدیان برای آن‌ها که می‌شناسندش یک اسطوره و برای آن‌ها که نامش را شنیده‌اند، یک اعجاز به شمار می‌رود.

علیرضا پورسمنانی، روزگاری والیبال ایستاده بازی می‌کرد و پس از حادثه تلخ زاهدان، حالا چندسالی است که والیبال‌نشسته کار می‌کند.

حسین برقچی شصت‌ویک‌ساله بود که مدال طلای رشته پرتاب دیسک پاراالمپیک را از آن خود کرد؛ آن هم با پرتابی جادویی که هنوز هم کسی مانندش را ندیده است.

تختی که پیش از پیروزی انقلاب اسلامی «سعدآباد» نامیده می‌شد، امروز کهنه ورزشگاه شهر است که قامت خمیده و شمایلش به پیر فرتوتی می‌ماند که جان از تنش به در شده و غرور تاریخ پا بر جایش داشته است. بیست‌و‌ششمین روز از مهر‌ پاییزی به نام روز تربیت‌بدنی نام‌گذاری شده و در این میان مرور خاطرات و جست‌وجو در هویت تاریخی قدیمی‌ترین بنای سخت‌افزاری ورزش شهر خالی از لطف نیست.

سر آخر خانواده شورورزی‌ها از سه برادرش کوچک‌تر بود، اما قامتی تنومند داشت. یعقوبعلی در چهارمین روز از شهریور1302 دیده به جهان گشود و آفتاب زندگی‌اش در نحسی 13مهر1378 غروب کرد. مردی که نام پرآوازه او در کشتی و عرصه پهلوانی زبانزد است. ستاره‌ای که درباره‌اش می‌گویند در دوازده‌سالگی چوخه می‌گرفته و کسی در روستاهای اطراف نیشابور یارای مقابله با او را نداشته است

فرهاد ظریف 12اسفند1361 به دنیا آمده است و حالا شمع تولد سی‌ونه‌سالگی‌اش را خاموش می‌کند. مردی که در والیبال ایران به هرچه می‌خواست رسید؛ از عنوان مرد سال آسیا بگیرید تا عنوان بهترین لیبرو جام بزرگ قهرمانان جهان. گویی فرهاد ظریف، پسر ظریف‌اندام مشهدی، نامش با افتخار آمیخته است. با وجود این، ستاره چند سال پایانی دوران بازی‌اش با حواشی همراه بود و حالا که همه مدارک موردنیاز برای مربیگری در والیبال را هم دارد، باز موانعی بر سر راهش می‌بیند. موانعی که از آن‌ها با نام «مافیا» و «باندبازی» در والیبال ایران یاد می‌کند.

مردی که شصت سال در ورزش قلم زد و خودش هم ورزشکار بود و هم مربی. او بی‌تردید از قدمای کار در عرصه رسانه و ورزش است. مردی که بوکسور بود و هم‌زمان در مجله هفتگی کیهان‌ورزشی قلم‌ می‌زد. بوکس چهره شاخص حضورش در میدان ورزش بود، اما در سایر رشته‌ها هم دستی بر آتش داشت. بسکتبال کار کرده بود و وزنه می‌زد. می‌دوید و پای تور والیبال می‌ایستاد. منوچهر نقافی همین هفته پیش از مرز هشتادمین بهار زندگی‌اش عبور کرد.

علی موسوی از سیزده‌سالگی فوتبالش را از کوچه‌پس‌کوچه‌های شهرک شهید بهشتی مشهد مشهور به شهرک‌عرب‌ها آغاز کرد و بعدها مرزهای خوشبختی را با درخشش در استقلال، بایرلوکوزن و تیم ملی فوتبال در‌نوردید. موسوی حالا دوران بازنشستگی و سکوت خبری را پشت‌سر می‌گذارد و به قول خودش «می‌خواهد در آرامش باشد».

یاد روزهایی که خودش میانه گود دلبری می‌کرد و چرخ می‌‌زد. توی گوش‌هایش هنوز صدای ضرب و زنگ است. روی صندلی همیشگی‌اش می‌نشیند. او حالا بعد از رفتن کیهانی‌ها، خادم‌‎ها، وفادارها و بسیاری از هم‌نسلانش، بازمانده‌ نسلی است که ورزش‌های زورخانه‌ای و باستانی را برای نسل جدید به یادگار گذاشته‌اند. ماشاءالله عرفانیان، پیشکسوت نودوپنج‌ساله ورزش‌های زورخانه‌ای مشهد است که از یک عمر چرخ و زنگ می‌گوید.

استاد یک راست از پادگان به سعدآباد می رود و در مسابقه ای که حتی لباس و کفش هم نداشت، رکورد استاد مرحوم محمدرضا صابری را می‌شکند و بعد عازم امجدیه می شود؛ رقابت های قهرمانی کشور که عیار واقعی او را به تاریخ نشان می دهد. این بار عزیز منفرد بود که رکوردش دستخوش نبوغ و استعداد شگفت انگیز علی باغبانباشی شد. این آغاز راه آسیایی او بود.