موفقیت الناز خدیوزاده در باشگاه، آموزشگاه، دانشگاه
پدر و مادرم با حوصله و صبر زیاد، من را برای تماشای مسابقات مختلف ورزشی می‌بردند تا بفهمم به کدام رشته علاقه بیشتری دارم، با دیدن بازی‌های والیبال، بسکتبال، فوتسال و رشته‌های رزمی، متوجه شدم مبارزه دو‌نفره را بیشتر دوست دارم.
ورزش در خانواده آن‌ها موروثی است. پدربزرگ، پدر و عمویش دوچرخه‌سواران حرفه‌ای و مربیان این رشته بوده و هستند. الناز نیز از سه‌سالگی تا الان که نوزده‌بهار را پشت سر گذاشته در رشته‌های ورزشی ژیمناستیک، اسکیت، شنا و دوچرخه‌سواری آموزش دیده، اما برخلاف خانواده، دست آخر علاقه‌اش را در کاراته پیدا کرده است.
الناز خدیوزاده ساکن محله پروین اعتصامی یک مقام بین‌المللی و پنج‌مقام کشوری و ۲۱مقام استانی در مسابقات کاراته سال‌های۹۳ تا ۹۸ کسب کرده است. او از کودکی زبان انگلیسی را نیز یاد گرفته است و با‌وجود سن کمش، علاوه‌بر تدریس در آموزشگاه‌ها به دانشجویان دکترا نیز زبان تدریس می‌کند.
آشنایی با رشته‌های ورزشی
الناز از کودکی، ورزش را با تشویق‌های پدر و مادرش و با رشته ژیمناستیک شروع کرد و در ادامه اسکیت و شنا را نیز تجربه کرد. بعد از مدتی تحت تأثیر پدرش که اکنون سرمربی تیم دوچرخه‌سواری خراسان رضوی است، به‌سمت دوچرخه‌سواری رفت.
خودش می‌گوید: پدر و مادرم با حوصله و صبر زیاد، من را برای تماشای مسابقات مختلف ورزشی می‌بردند تا بفهمم به کدام رشته علاقه بیشتری دارم، با دیدن بازی‌های والیبال، بسکتبال، فوتسال و رشته‌های رزمی، متوجه شدم مبارزه دو‌نفره را بیشتر از ورزش گروهی دوست دارم.
الناز برای انتخاب رشته رزمی نیز وقت می‌گذاشت و مبارزه چند رشته مختلف را در باشگاه‌های ورزشی تماشا می‌کرد؛ «تمرین کاراته دو دختر را در باشگاه دیدم. آن‌قدر هیجان‌انگیز بود که تصمیم گرفتم همین رشته را دنبال کنم؛ چون حرکات و فنون آن متنوع‌تر از سایر رشته‌ها بود.»
یک سال بعد‌از انتخاب رشته کاراته، الناز مقام سوم کشوری را کسب کرد. تعریف می‌کند: اولین مسابقه هم شیرین است و هم دلهره‌آور، اما، چون از قبل در مسابقات سایر رشته‌ها نیز شرکت کرده بودم، تا‌حدودی با فضای مسابقه آشنا بودم.
از سال۹۳ که راهی مسابقات شد، با پشتکار و علاقه‌ای که داشت، پشت سر هم مدال‌های رنگارنگ بر گردنش آویخت؛ «توانستم پنج‌مقام کشوری از اول تا سوم و ۲۱مقام استانی کسب کنم. سال۲۰۱۸ مسابقاتی مربوط به خاورمیانه در مشهد برگزار شد که موفق شدم در سکوی اول بایستم و مدال طلا بیاورم.»
اولین الگوی زندگی
در این مسیر، پدرش را تنها الگوی زندگی ورزشی‌اش می‌داند و از او به‌عنوان بهترین پشتیبان خود نام می‌برد؛ «پدرم در همه مسابقات پشت در سالن منتظر من می‌ماند و زمانی‌که بیرون می‌آمدم، بدون اینکه ذره‌ای خستگی در صورتش پیدا باشد، در آغوشم می‌گرفت و از من تشکر می‌کرد. برایش مهم نبود چه مقامی کسب کرده بودم؛ تلاشم برایش ارزشمند بود.»
الناز که رشته دوچرخه‌سواری در خانواده‌شان ریشه دارد، می‌گوید: رمز موفقیت من در همین است که هیچ‌گاه خانواده رشته دوچرخه‌سواری را به من تحمیل نکردند و از زمانی‌که کاراته را انتخاب کردم، همراه و مشوقم بودند.
او که کاراته را از باشگاه نزدیک خانه شروع کرده است، درباره امکانات ورزشی محله می‌گوید: تعداد باشگاه‌های ورزشی ویژه بانوان در محله کم است. ۱۰ سالی می‌شود در همین باشگاه نزدیک خانه و زیر‌نظر مربی پایه‌ام، خانم بناطرقی، تمرین می‌کنم. البته از زمانی‌که به تیم استان دعوت شده‌ام، به کلاس‌های هیئت در ورزشگاه تختی و خانه کاراته نیز می‌روم، اما درمجموع یکی از نیاز‌های محله را داشتن باشگاه ورزشی می‌دانم.
سه سال پیش درست در آغاز شیوع بیماری کرونا، زانوی الناز در‌مقابل حریف تمرینی آسیب دید و همین موضوع سبب شد حدود دو سالی از این ورزش دور بماند؛ «برای کسی که با ورزش بزرگ شده، تمرین‌نکردن بسیار سخت است؛ حالا فکر کنید که این موضوع به دو سال برسد. البته چند‌ماهی است که دوباره به فضای باشگاه بازگشته‌ام، اما نه برای شرکت در مسابقات بلکه این‌بار هدفم را مربیگری درنظر گرفته‌ام.»
تدریس زبان به دانشجویان دکترا
الناز از چهار‌سالگی زبان انگلیسی را هم فراگرفته است. خودش می‌گوید: عمه‌ام مربی زبان انگلیسی بود و خیلی زود آموزش این رشته به من را شروع کرد، به‌طوری‌که در نوجوانی همانند زبان مادری انگلیسی صحبت می‌کردم.
او از دوازده‌سالگی خودش هم تدریس خصوصی برای کودکان را شروع کرده است؛ «چهارده‌ساله بودم که در آموزشگاه آزمون تدریس زبان انگلیسی دادم و قبول شدم. آن زمان شاگردانم کودکان و نوجوانان بودند. با شیوع بیماری کرونا آموزش‌ها مجازی شد و توانستم ارتباطی با یکی از مؤسسات زبان در تهران بگیرم و به پیشنهاد آن‌ها دو‌سالی است به افرادی که می‌خواهند در آزمون دکترا یا آیلتس شرکت کنند، تدریس می‌کنم.»
الناز در‌کنار آموزش و ورزش علاقه خودش را هم دنبال می‌کند و توانسته است در دانشگاه و در رشته ژنتیک قبول شود؛ «از بچگی به کار‌های پژوهشی و آزمایشگاهی علاقه داشتم و امیدوارم بتوانم به هدف نهایی‌ام که دکترای ژنتیک و دایر‌کردن یک آزمایشگاه است، برسم.»
گذراندن اوقات فراغت در‌کنار خانواده
او باور دارد که هر فردی می‌تواند با اعتماد‌به نفس، علاقه‌های خود را در چند مسیر مختلف دنبال کند؛ «با پشتکار و علاقه می‌توان چند موضوع مختلف مانند موسیقی، ورزش، تحصیل و... را در‌کنار هم دنبال کرد، به‌شرطی‌که خودمان را باور داشته باشیم. برای مثال کلاس نهم بودم که در‌کنار کاراته به پیشنهاد پدرم با دو ماه تمرین حرفه‌ای در مسابقات دوچرخه‌سواری استان شرکت کردم و توانستم مقام اول را کسب کنم؛ چون به خودم ایمان داشتم.»
الناز که اوقات فراغت کمی دارد، همین زمان‌های کوتاه را به گذراندن با خانواده ترجیح می‌دهد؛ «یاد گرفته‌ام که باید برای رسیدن به اهدافم تلاش کنم. تدریس زبان، تمرین در باشگاه و از‌طرفی درس و دانشگاه وقت کمی برایم باقی می‌گذارد که آن را هم به دوچرخه‌سواری در‌کنار پدر و برادر کوچکم که به‌صورت حرفه‌ای وارد این رشته شده است یا در کنار مادر می‌گذرانم.»
چند‌ماهی است که دوباره تمرین‌های خود را از سر گرفته است و تصمیم دارد تا پایان سال، مدرک دان۲ خود را بگیرد. او می‌خواهد با گذراندن دوره‌های مربیگری به‌عنوان یک مربی به علاقه‌مندان این ورزش کمک کند تا فقط برای کسب عنوان و مدال، ورزش نکنند، بلکه با علاقه مسیر ورزشی و زندگی خود را پیدا کنند.
* این گزارش سه‌شنبه ۹ آبان‌ماه ۱۴۰۲ در شماره ۵۴۱ شهرآرامحله منطقه ۷ و ۸ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
از کوچه «سلام» دیگر حرم دیده نمی‌شود! 
رشد بانوان محله در بازارچه مسجد امام‌رضا(ع) 