استعدادیابی کودکان حاشیه شهر در مجموعه خادم الرضا (ع)

بچه‌ها با ذوق و شوق دنبال توپ می‌دوند و گوش‌به‌فرمان مربی‌شان، توپ را به هم پاس می‌دهند. همه حواسشان به مربی است و حرف‌هایش. برق چشمانشان حاکی از عشق و علاقه آن‌ها به فوتبال است. شدت این علاقه سبب شده است نداشتن کفش و جوراب هم مانع‌از بازی‌شان نشود.

این کودکان و نوجوانان به‌همت جهادگران جوان مجموعه فرهنگی مذهبی خادم‌الرضا (ع) در اینجا جمع شده‌اند تا ساعاتی را به‌دنبال توپ آرزوهایشان بدوند. با آن‌ها همراه می‌شویم تا درباره حضورشان در زمین چمن مجموعه ورزشی آموزش‌و‌پرورش ناحیه ۲ برایمان بگویند.

ورزش آینده بچه‌ها را می‌سازد

مدیر مجموعه فرهنگی‌مذهبی خادم‌الرضا (ع) می‌گوید: هیئت خادم‌الرضا (ع) از سال‌۱۳۹۲ فعالیتش را در حوزه مذهبی آغاز کرد. حدود سال‌۹۸ همکاری‌اش را با آستان قدس، شهرداری و آموزش و‌پرورش گسترش داد.

در دوران کرونا پشتیبانی از تجهیزات بیمارستان‌هایی که در زمینه کووید ۱۹ فعالیت داشتند، برعهده این هیئت بود. بعد از آن مجموعه فرهنگی خادم‌الرضا (ع) در حوزه استقبال از زائران پیاده دهه آخر صفر ورود پیدا کرد. طی یکی‌دو سال قبل، نیز موضوع اوقات فراغت بچه‌ها مطرح شد.

احسان علیزاده ادامه می‌دهد: در یک آسیب‌شناسی متوجه شدیم کودکان و نوجوانان پهنه سیدی به‌خاطر ضعف اقتصادی و نبود امکانات ورزشی، نمی‌توانند در زمینه‌هایی که استعداد دارند، رشد کنند. با همراهی آموزش‌و‌پرورش و شهرداری، کمیته اوقات فراغت تشکیل دادیم و نتیجه‌اش برگزاری کلاس‌های فوتبال و شنای رایگان شد.

او می‌گوید: ابتدا در فضای مجازی و کانال‌های مدارس، موضوع استعدادیابی را مطرح کردیم که حدود ۳۵۰ نفر ثبت‌نام کردند. پس از بررسی‌های اولیه توسط مربیانی که خودشان هم در همین محلات ساکن هستند، ۲۱۰ نفر پذیرفته شدند. بعد از تقسیم‌بندی افراد، کلاس‌ها از ابتدای تابستان تا آخر شهریورما ه در روز‌های فرد در سه نوبت ۷ تا ۹ صبح، ۱۱ تا یک ظهر و ۴ تا ۶بعدازظهر در زمین چمن آموزش‌و‌پرورش ناحیه ۲ برگزار می‌شود.

او با تأکید بر اینکه برخی از این بچه‌ها حداقل‌ها را هم ندارند، گفت: به‌همت شهرداری لباس‌ها را تهیه کرده‌ایم و امیدواریم به‌زودی با کمک دیگر خیران، کفش، جوراب و توپ هم برایشان فراهم شود.

امیدوارم به آرزوهایشان برسند

سخت مشغول آموزش بچه‌هاست. مهربان، اما جدی است؛ به‌همین‌دلیل واو به واو حرفش را با دل و جان گوش می‌کنند. صبر می‌کنیم تا زمان استراحتشان بتوانیم با او گپ‌و‌گفتی داشته باشیم.

مجید جلالی‌فر، سی‌وپنج‌ساله، کارشناس ارشد مدیریت ورزشی، سابقه حضور در تیم‌های کرمان، سیاه‌جامگان، پیام خراسان و... را در کارنامه فوتبالش دارد. ساکن محله سیدی است و مدرک مربیگری B آسیا را دارد.
مجید که افتخار خادمی در چای‌خانه حرم مطهر رضوی را دارد، وقتی موضوع را می‌فهمد، با اشتیاق آموزش را برعهده می‌گیرد و روز‌های فرد به این زمین چمن می‌آید تا کودکان هم محله‌ای‌اش را آموزش دهد.

او می‌گوید: خودم فوتبال بازی می‌کنم و با عشق و علاقه بچه‌ها به این ورزش آشنایم. از اینکه با آن‌ها همراه شده‌ام تا توانایی‌شان را افزایش دهند و در این مسیر حرکت کنند، خوشحالم و امیدوارم به آرزو‌هایی که دارند، برسند. با شناختی که از بچه‌های پهنه سیدی دارم، می‌دانم بسیاری از آن‌ها به لحاظ فنی توانمندند و می‌توانند با حمایت مسئولان در این راه، موفقیت‌های بسیاری کسب کنند.

حمایت از ورزش حاشیه شهر شعار نباشد

علی پورحمزاوی دیگر مربی‌ای است که به بچه‌ها آموزش می‌دهد. بچه‌ها دورش را گرفته‌اند و می‌خواهند لحظه‌ای استراحت کنند. فرصت را غنیمت می‌شماریم و برای گفتگو جلو می‌رویم. هر‌چند تمایلی به مصاحبه ندارد، بالاخره از دلیل حضور و عِرق محلی‌اش برایمان می‌گوید.

او دارای مدرک مربیگری C است و در پهنه سیدی بزرگ شده است. ماجرای حضورش مانند مجید است. این خادم امام‌رضا (ع) هم معتقد است که بچه‌های پایین‌شهر از نظر جسارت، استقامت بدنی و تکنیکی بسیار توانمند هستند و می‌توانند آینده روشنی در رشته‌های ورزشی داشته باشند.

علی می‌گوید: متأسفانه مسئولان ما، در گفتارشان، حامی ورزش حاشیه شهر و مستضعفان هستند، اما در واقعیت این اتفاق نمی‌افتد. ما حداقل‌های ورزشی را هم برای بسیاری از آن‌ها فراهم نمی‌کنیم و نتیجه‌اش این می‌شود که این کودکان و نوجوانان مسیر‌های نادرست را انتخاب می‌کنند.

او به شاگردانش اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: خودتان ببینید؛ توپ‌هایی که با آن بازی می‌کنند، استاندارد نیست. برخی از این بچه‌ها حتی پولی ندارند که کفش یا جوراب بخرند. اگر آن‌ها را به حال خودشان رها کنیم، نباید توقع آینده درخشانی هم داشته باشیم.

حامی بچه‌ها می‌شوم

آن‌قدر به فوتبال علاقه دارد که خستگی برایش بی‌معناست. عرق از سر و صورتش می‌ریزد، اما حاضر به ترک زمین نیست. ایلیا عابدی هجده‌ساله ازطریق فضای مجازی با این مجموعه آشنا شده و فرصت را غنیمت شمرده و آمده است. رشته برق می‌خواند، اما دوست دارد در رشته تربیت‌بدنی ادامه تحصیل دهد. آرزویش این است که از نظر تکنیکی مانند رونالدو و مارادونا باشد و بتواند در آینده به‌صورت حرفه‌ای بازی کند.

ایلیا می‌خندد و ادامه می‌دهد: اگر روزگاری فوتبالیست ثروتمندی شوم، حتما یک آکادمی فوتبال رایگان برای بچه‌ها تأسیس می‌کنم تا آن‌هایی که استعداد دارند، بتوانند بدون هیچ مانعی در این راه موفق شوند.

استعداد‌های آینده

امیرعلی شاهرخ هم از آن‌هایی است که مربیانش آینده خوبی برایش پیش‌بینی می‌کنند. او ۱۰ سال بیشتر ندارد، اما بازی‌اش بهتر از بسیاری از هم‌سن‌و‌سالانش است. ساکن محله سیدی است. وقتی متوجه برگزاری این کلاس‌ها می‌شود، به همراه پدرش به کلاس می‌آید و عضوی از این گروه می‌شود.

حسین‌آقا، پدر امیرعلی که علاقه پسرش را می‌بیند، او را هر روز صبح به اینجا می‌آورد. البته والدین قرارشان این است که آن‌هایی که ماشین دارند، کمک کنند و دیگر بچه‌ها را با خودشان بیاورند. او می‌گوید: پسرم در‌کنار خیابان با دیگر دوستانش بازی می‌کرد. از زمانی‌که به اینجا آمده است، بیشتر تلاش می‌کند.

سعید با‌فطرت، پدر سیاوش، نیز در فضای مجازی متوجه برگزاری این کلاس‌ها شده است. او می‌گوید: شرایط اقتصادی برای همه سخت است. در‌کنار پرداخت اجاره خانه و دیگر هزینه‌های زندگی، اینکه بخواهم پسرم را به مدرسه فوتبال یا دیگر کلاس‌های ورزشی بفرستم، برایم ممکن نیست، به‌ویژه که پسر بزرگ‌ترم امسال کنکور دارد و باید برای او هزینه کنم. بافطرت ضمن تشکر از متولیان این کار تقاضا دارد دیگر مسئولان هم پای کار بیایند و بچه‌ها را در میانه راه رها نکنند.